ปีนี้ไปออกหน่วยยโสธร มีโอกาสนอนกับอาจารย์ผู้ใหญ่และนอนเดี่ยว 1 คืน สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือ การอยู่ร่วมกับผู้อื่นทำให้กาย วาจาเรียบร้อย ส่วนจิตแม้จะมีความขัดธรรมชาติอยู่บ้างเนื่องจากต้องเกรงใจ แต่ในภาพรวมก็คือสำรวมดีั ขณะที่วันที่อยู่เดี่ยวนั้น การวางข้าวของเป็นไปตามไม่ระมัดระวัง การกระทำอะไรเป็นไปในทางหลวมๆ อยู่ในห้องคนเดียวเฉื่อย ความคิดน้อยเพราะไม่ต้องวางแผนอะไรว่าจะทำอะไรตอนไหน ให้เหมาะกับอะไร ทำเมื่ออยากทำ ดังนั้น ความเหมาะสมแห่งกาลจักลดลงกว่าการอยู่ร่วมกันกับผู้อื่น เป็นไปในทางตามใจกิเลสได้เสียมากกว่า
สังเกตได้ว่าเวลาโมโหนั้น หนังตาจะได้รับผลกระทบเร็วที่สุดตามันบวมๆ หนักๆ เกร็งๆ ยังไงบอกไม่ถูก แต่ต่อมาก็พบว่า เวลามีราคะก็เป็นเช่นนั้นเช่นกัน
การสังเกตต่อมา เกิดจากเมื่อได้ยินเรื่องพระฤาษี ทำไมมันจึงเป็นโทสะ หาเหตุไม่ได้จริงๆ เป็นเพราะไม่ชอบความมืดหรือไรไม่ทราบ
ในบางเรื่องที่เราเห็นว่าไม่จำเป็นต้องมีความเห็น (น่าสังเกตดูว่ามันตัดสินจากอะไร) ดูเหมือนว่าจิตจะได้สร้างความว่างขึ้นมาบางอย่าง เป็นลูกโป่งที่ปรับผิวน้ำให้ราบเรียบ แม้จะรู้สึกว่าคลื่นใต้น้ำก็มีอยู่ มันไม่ใช่ว่างแบบดีเนาะอย่างไรก็ได้ แต่เป็นว่างที่มีขอบเขต และมีอะไรบางอย่างขัดกับสิ่งแวดล้อมอยู่
มีความกลัวในการที่จะออกความเห็นบางเรื่อง อะไรกันที่เป็นเดิมพัน
- กลัวผิด
- กลัวอิน
- กลัวเสียมิตร
