14 ส.ค.67 มีเหตุการ feedback
ซึ่งก็ตลก เหมือนจะเครียดแบบไม่มีสาเหตุชัดเจนมาตั้งแต่ก่อนหน้า
ซึ่งในตอนนั้น เป็นเครียดเรื่องจะทำยังไงไม่ให้อีกฝ่าย broken
ใน เหตุการณ์ทุกอย่างปกติ หลังเหตุการณ์วันเดียวกัน ทุกอย่างปกติ
15 ส.ค.67
มีการรับรู้เรื่องการ abuse ส่วนหนึ่งจากภาค
และมีการรับรู้ซ้อนเข้าไปเรื่อง อ้าว เธอไม่รู้เหรอว่ามันเป็นแบบนี้
และมีการอธิบายถึง ปกติต่อให้รู้ก็ไม่พูดเพราะมันไม่เกี่ยวกับเรา
หลังจากนั้นอะไรบางอย่างก็กระแทกให้น้ำตาไหล และรู้สึกจะคลื่นไส้จะอ้วกแบบเป็น reflex
ทำนองว่าสังคมที่อยู่นี้สกปรกเหลือเกิน เราจะต้องอยู่ที่นี่หรือ
ดูมันสยดสยองบางอย่างแต่ไม่รู้อะไร
หลังจากนั้นก็อยู่ใน Dark mode มาจน function ไม่ได้
พบมีความ avoidance อะไรสักอย่าง แต่ไม่ชัดเจนว่าอะไร
พอแยกเวทนาออกจากสังขาร ก็เหมือนทำให้มันเบลอๆ ไป
เอาจริงคือมันไม่เข้าใจอะไรเลย ดูเป็นทุกข์ที่งงๆ ที่สุดละ
มีคำนึงที่เข้ามาคือ invisible hand
เหตุการณ์ที่เกิดไม่ได้มีปัจจัยจากเหตหนึ่งเหตุใด
แต่มันคือ momentum ที่ผลักดันกันไปอย่างละนิดๆๆ จนสู่แดนประหาร
มันดูกลัวกับ position หรือ situation ที่อยู่
และถ้ายังอยู่ต่อไป มันจะเข้าสู่วงจรนี้แน่ๆ ไม่ว่าจะป้องกันยังไงก็ตาม
ในความรู้สึกคือ คุณไม่มีทางต่อต้าน momentum นั้นได้
มัน echo ผนวกกับเสียงเตือนตั้งแต่เด็กที่ว่า ชาตินี้อย่ายุ่งกับความเป็นที่ 1 เด็ดขาด
แต่ไม่เคยรู้ว่าทำไม แต่เดิมเข้าใจเอาโดยตรรกะว่า
เมื่ออยู่ใน position แล้ว ต่อให้เรื่องที่ไม่อยากทำ ก็จำเป็นต้องทำ
มันมาในนามของ "หน้าที่ที่พึงทำ"
ส่วนหนึ่งก็มีความคิดเข้าข้างตัวเองว่า "มันจัดเหตุได้"
"ก็เห็นเหตุอยู่ทุกอย่าง เราไม่จำเป็นต้องเจออย่างนั้น"
"Be small and do your jobs, that thing couldn't reach you"
แต่มันอาจเป็นความช็อคที่ว่า ที่หลบนั้นไม่มี
และมันมาเยือนเธอแล้วแม้ว่าจะป้องกันดีขนาดไหนก็ตาม
ถูกความรับรู้นี้ strike จน down
การแสดงออกเหมือนกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง
หลบสิ่งที่ไม่อยากเจอ
รู้สึกเหมือนไม่มีที่พึ่ง
เหมือนปลาถูกทุบหัว ไม่มีแรงชีวิต
ช่วงนี้แม้จะรับรู้ได้ว่ารอบข้างดู nice มาก
แต่กลับไม่อยากเจอ และไม่อยากยุ่ง
เป็นความรู้สึกขัดแย้ง ภาพที่เห็นเป็นของปลอม
ใจที่ไม่มีกำลังเลยแยกแยะอะไรได้ไม่ชัดเจน
ถ้าปล่อยให้ลืมไปงงๆ แบบนี้ สักวันจะซ้ำรอย
