วันอาทิตย์ที่ 22 มีนาคม พ.ศ. 2558

21 มี.ค.58 ทำพี่ติ้งเลือดออก

ขอโอกาสครูและพี่น้องค่ะ
เมื่อวานมีเหตุบางอย่างเกิดขึ้น กล่าวคือ เมื่อวานตอนจับคู่ซ้อมดาบกับพี่ท่านหนึ่ง หนูไปทำพี่เขาบาดเจ็บถึงขั้นเลือดออก ตอนเกิดเหตุก็เห็นเหตุการณ์ชัดเจนดีทุกอย่าง แต่เหมือนเห็นก็สักแต่เห็น ไม่มีความคิด มือไม่หยุด ไม่เบรก พลิกข้อมือตวัด แล้วก็ "โป๊ะ!!" ดาบเรากับหัวพี่เขากระทบกัน เห็นว่าหัวคิ้วเขาห้อเลือด ใจคิดบวมแน่ แล้วก็บอกน้องใกล้ๆ กันนั้นให้เอาน้ำแข็งมา สักพักเลือดออกใหญ่เลย ก็หอบหิ้วกันไปหาหมอให้เย็บแผล
สภาวะตอนเกิดเรื่องนั้นเฉย ไม่ได้ลนลาน แต่มาทวนย้อนหลังดู จะบอกว่าใจเฉยอุเบกขากลับไม่แน่ใจนัก อาจจะเป็นเฉยงงสภาวะ พอกลับมาทบทวนยิ่งนึกยิ่งรบกวนจิตใจค่ะ เช่นว่า
"เฮ้ย คือมันเห็นเต็มๆ ตาเลยนะว่าท่าการ์ดที่เขาตั้งน่ะรับไม่ได้แน่" (แต่ตอนนั้นมันไม่สมองแปลอะไรเลย)
"เฮ้ย แล้วถ้ามันไม่ใช่ดาบไม้แล้วผลมันไม่ใช่แค่คิ้วแตกละวะ"
"เฮ้ย แล้วแบบนี้มันเจตนารึป่าว" (คือแบบมันเห็นเหตุการณ์อ่ะ แต่แทรกแซงอะไรไม่ได้เลย หยุดมือ ยั้งแรง แล้วมันแปลว่าอะไรหนูใจลอยหรือ? หนูไม่มีสติหรือ?)
"แล้วจะป้องกันเหตุการณ์อย่างนี้ได้ยังไง"
ฮือ มันเกิดอะไรขึ้นคะครู T_T

วันศุกร์ที่ 20 มีนาคม พ.ศ. 2558

15-20 มี.ค. 58

15 มี.ค.58
เกิดคำเตือนให้ไปศาลาลุงชิน แบบอยู่ๆ ก็นึกได้ว่าวันนี้น่าจะมีเทศน์น้า จิตหนึ่งงอแง รับปากหลวมๆ กับตัวเองว่าถ้าไม่เหนื่อยเกินไปก็จะไปละกัน จนแล้วจนรอดร่างกายก็จัดสรรตัวมันเอง ตื่ีนเร็วไม่งอแง ไม่งัวเงีย ไปถึงศาลาลุงชินจนได้ ทำให้ได้รู้ว่าอะไรพามา "หลวงปู่มั่น" ท่านให้โอกาสแล้ว

16-19 มี.ค.58
เพิ่งกลับจากแม่ฮ่องสอน นั่งรถระยะทางยาว เลี้ยวไปมา สังเกตกายได้ดีในช่วงแรก การเอี้ยวตัว เกร็งตัว การหายไปของลมหายใจ (หายไปในความคิด) การเกร็งตัวเพราะความคิด สักพักเบื่อดูก็ง่วงหลับ มีช่วงสนทนากับป้ามาลี ขณะฟังแกเล่าประสบการณ์ไปนั่งสมาธิที่วัดว่าถูกบังคับอย่างนู้นอย่างนี้แกทำไม่ได้ ก็เห็นใจเกิดขัดแย้งขึ้นแว่บนึง แล้วก็ละ เปลี่ยนเป็นเห็นใจว่ามันก็อย่างนั้นเอง เหตุอย่างนั้นธรรมดาที่ผลจะเป็นอย่างนั้น พอใจเป็นกลางก็เลยพูดออกเป็นกลางๆ สังเกตุใจตัวและน้ำเสียงของผู้ฟังค่อยเปลี่ยนเป็นโทนราบรื่นขึ้น จนหมดธุระจะพูด

สังเกตตัวจากการนั่งรถกับผู้อื่น คนรอบข้างจะชี้นั่นชี้นี่ แล้วก็คอยบอกว่านี่คือไอ้นั่น นั่นคือไอ้นี่ ใจกลับไม่ได้มีความกระตือรือร้นที่จะรู้ตามถามต่อแต่อย่างใด หรือบางทีคนรอบข้างส่งมุกมาเราก็เฉยซะงั้นเหมือนกึ่งรู้กึ่งไม่รู้ว่ามันเป็นมุก หรือบางทีก็ตอบกลับแบบอือออเท่านั้น ไม่แน่ใจว่าอย่างนี้คือติดเฉื่อยหรือเปล่า