15 มี.ค.58
เกิดคำเตือนให้ไปศาลาลุงชิน แบบอยู่ๆ ก็นึกได้ว่าวันนี้น่าจะมีเทศน์น้า จิตหนึ่งงอแง รับปากหลวมๆ กับตัวเองว่าถ้าไม่เหนื่อยเกินไปก็จะไปละกัน จนแล้วจนรอดร่างกายก็จัดสรรตัวมันเอง ตื่ีนเร็วไม่งอแง ไม่งัวเงีย ไปถึงศาลาลุงชินจนได้ ทำให้ได้รู้ว่าอะไรพามา "หลวงปู่มั่น" ท่านให้โอกาสแล้ว
16-19 มี.ค.58
เพิ่งกลับจากแม่ฮ่องสอน นั่งรถระยะทางยาว เลี้ยวไปมา สังเกตกายได้ดีในช่วงแรก การเอี้ยวตัว เกร็งตัว การหายไปของลมหายใจ (หายไปในความคิด) การเกร็งตัวเพราะความคิด สักพักเบื่อดูก็ง่วงหลับ มีช่วงสนทนากับป้ามาลี ขณะฟังแกเล่าประสบการณ์ไปนั่งสมาธิที่วัดว่าถูกบังคับอย่างนู้นอย่างนี้แกทำไม่ได้ ก็เห็นใจเกิดขัดแย้งขึ้นแว่บนึง แล้วก็ละ เปลี่ยนเป็นเห็นใจว่ามันก็อย่างนั้นเอง เหตุอย่างนั้นธรรมดาที่ผลจะเป็นอย่างนั้น พอใจเป็นกลางก็เลยพูดออกเป็นกลางๆ สังเกตุใจตัวและน้ำเสียงของผู้ฟังค่อยเปลี่ยนเป็นโทนราบรื่นขึ้น จนหมดธุระจะพูด
สังเกตตัวจากการนั่งรถกับผู้อื่น คนรอบข้างจะชี้นั่นชี้นี่ แล้วก็คอยบอกว่านี่คือไอ้นั่น นั่นคือไอ้นี่ ใจกลับไม่ได้มีความกระตือรือร้นที่จะรู้ตามถามต่อแต่อย่างใด หรือบางทีคนรอบข้างส่งมุกมาเราก็เฉยซะงั้นเหมือนกึ่งรู้กึ่งไม่รู้ว่ามันเป็นมุก หรือบางทีก็ตอบกลับแบบอือออเท่านั้น ไม่แน่ใจว่าอย่างนี้คือติดเฉื่อยหรือเปล่า
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น