เ่ล่าสู่กันฟัง 22 พฤษภาคม 2556

เวลาถูกมารครอบหัว (ความรู้สึก) ไม่อาจเห็นได้แม้ความงามของแสงแดดและต้นไม้ ก็ว่ากันไป

เมื่อวันก่อนที่รู้สึกถึง "พุทโธใหญ่" กับ "พุทโธเล็ก" มาคิดดูอีกที มันจะมีใหญ่มีเล็กไปได้อย่างไร ในเมื่อ 1 พุทโธก็เติมเต็ม 1 ขณะจิต จึงเป็นทฤษฏีขึ้นมาได้ว่า ไอ้ที่รู้สึกว่า "ใหญ่" นั้น ความจริงคือ "หลาย" หมายถึง หลายขณะ ส่วนเล็กนั้นก็เป็นขณะสั้นๆ ที่ถูกคั่นด้วยกระแสฟุ้งซ่าน

เวลาที่พุทโธไปแล้วมันถูกแทรกด้วยกระแสฟุ้งบ่อยๆ มันจะทำให้เกิดความท้อแท้ได้ แต่เมื่อคิดได้อย่างนี้ก็อย่าไปท้อมัน ถึงจะเป็นพุทโธเล็ก มันก็คือตัดเวลาให้สั้นลง อย่าไปว่ามันด้วย

เมื่อวานระหว่างทางเดินก็พบทูตจากพระเจ้า ตอนแรกว่าขี้เกียจฟัง แต่ก็หยุดฟังด้วยตั้งใจว่าเอามาเป็นเครื่องเปลี่ยนอารมณ์ก็ดี และก็ฟังด้วยจิตที่คิดว่าให้กำลังใจคนพูดไปเขาคงยืนมาทั้งวัน ฟังไปฟังมาก็รู้สึกว่าเขาพูดเรื่องพระเจ้า ถ้าแทนคำว่าพระเจ้าด้วยจิตเดิมแท้นี่จะลงกันเป๊ะเลยกับพุทธ เขาว่า...

พระเจ้านั้นสร้างเราขึ้นมา ประกอบด้วยส่วน กาย จิต และวิญญาณ ซึ่งพระเจ้านั้นอาศัยอยู่ในวิญญาณ ..อีกนัยนึงก็คือ พระเจ้านั้นอยู่กับเราตลอดเวลา

สิ่งที่ทำให้เข้าไม่ถึงพระเจ้าก็คือบาป เพราะมนุษย์มีบาปจึงเข้าไม่ถึงพระเจ้า .. ฟังดูคำว่าบาปนี่ก็คล้ายกับคำว่ากิเลส

ดังนั้นเมื่อชำระบาปออกไปก็ย่อมเข้าถึงพระเจ้า รับรู้การคงอยู่ของพระเจ้า

การสารภาพบาปเป็นการประกาศจิตใจที่ซื่อตรง กำจัดอธรรมออกไป พระเจ้าให้อภัย

ฟังดูแล้วก็เย็นดี ^^

สิ่งที่ได้เรียนรู้เอง

เกิดภาวะจับต้นชนปลายไม่ถูกเมื่อเวลาผ่านไป สองสามวันเริ่มฟุ้งซ่านว่าจะไม่ได้อะไรขึ้นมา จึงไปนั่งเล่น เริ่มป้อนคำถามไปว่า "จิตทำหน้าที่อะไร" ทำหน้าที่รู้ รู้อะไรบ้าง ก็ไล่ไปตามตา หู จมูก ลิ้น แล้วแต่จะไปจับอะไร พอไล่มาถึงใจ กลับรู้สึกว่า มัน "ไม่มีอะไรนี่หว่า" แต่ก็ยังไม่ชัดนัก

จากว่าง สักพัก มันก็เข้าไปจับที่ความคิดในใจ จับไปจับมา แล้วพบว่าหลงอยู่กับความคิดในใจ - มโนผัสสะเป็นสัดส่วนมากกว่าอายตนะอื่นๆ พอใจว่างแล้วกลายเป็นที่ตั้งให้กับความฟุ้งซ่านได้อย่างง่ายดาย นี่เองที่เขาต้องพุทโธ ปิดรอยนี้เอาไว้ ไม่ให้ความเผลอเพลินเอาไปกิน

มันคงไม่เคยชินที่จะอยู่กับความว่าง

อีกคืนต่อมาที่กลับจากเดินธุดงค์ขึ้นเขา
ปวดขามาก เมื่อยขามาก แต่บอกกับตัวเองว่าก็ดี ดูเป็นเวทนาไม่ใช่ตัวเราไป
ทู่ซี้เดินบนพระเจดีย์ ด้วยท่าทียังไงก็ได้ เอาให้เมื่อยๆ สุดๆ หมดแรงกันไปข้างเลย
พอง่วงได้ประมาณนึง มันก็เริ่มแยกผู้รู้ออกมา
จิตที่คิดอกุศล เออก็คิดไป เรื่องของแก ไม่เอาตัวเข้าไปรับความเศร้าหมองใดๆ

ตอนไปทำพื้นโมเสก กลับลืมคำว่า Harmony ไปซะฉิบ ฟังแล้วก็ให้ขำตัวเอง

อุบายแก้ไข - 19 พ.ค.

เวลาครั่นตัว คันใจ บอกใครไม่ถูก สวดมนต์ยาวๆ ช่วยทั่นได้

บันทึกคำสอนตัดภพฯ (๗) - 12 พ.ค.56

• ที่แจ้วๆ ว่าเรา ก็คือ สังขาร นั่นหมายถึง มีเพียงความคิดที่เป็นเรา
• ถ้าไม่มีเราก็ไม่มีอะไรไปรองรับทุกข์
• การอธิษฐานก็ต้องเข้มแข็ง ตั้งใจจริง ไม่เหลาะแหละ
• มันต้องชัด และแรงพอที่จะตัด นิพพานเป็นอัพยากฤตธรรมที่ชัด
• ขณะที่มันแจ้วๆ อยู่ว่า "เราอย่างนู้นอย่างนี้" มันก็เกิดเฉลียวขึ้นมาว่า "เอ๊ะ! นี่มันไม่ใช่เรา"
• ภพชาติมันแค่เวทนา
• ถ้าเข้าไปสู่ความตั้งมั่นเป็นกลางบ่อยๆ มันจะออกจากภพชาติเอง

นิดหน่อยเกี่ยวกับสมาธิ ลพ

• มาตรฐานลพ. 4 ชั่วโมง ทำไมต้องนั่งนาน เพราะยิ่งนาน ยิ่งชัด กิเลสยิ่งอ่อนกำลัง
• อ่อนแอ งมงาย ขี้เกียจ ฟุ้งซ่าน

บันทึกคำสอนตัดภพฯ (๖) - 10 พ.ค.56

• หัดแยกความรู้สึกกับความคิด
• ความคิดจะไม่ล้ำเกินไปจากความจำ แต่ความรู้สึกนั้นจะต่างออกไป และเป็นแค่สภาวะ ไม่ได้แสดงสถานภาพของความรู้สึก
• ความอยากได้ปัญญาก็เพื่อมาสนองอัตตา
• มีแต่ทุกข์ (ความไม่คงที่) เกิดขึ้นแล้วดับไป -- ธรรมฐีติญาณ
• วจีสังขารก็เป็นสัญญาที่ผสมขึ้น
• มีความพึงพอใจในรูป ก็คือ มีอุปาทานในรูป
• ตัณหาดับ อุปาทานก็ดับ ก็แค่เผลอเพลินประเดี๋ยวเดียวก็หาย
• บุคคลคิดถึงสิ่งใด วิญญาณก็ตั้งในสิ่งนั้น
• ในสังขารมีสัญญา ในสัญญา มีเวทนา (เราจำเฉพาะเรื่องที่ทำให้เราสุข หรือทุกข์)
• ญาณก่อนนิพพานนั้นจะเกิดเป็นภาพรวมๆ
• ความคร่ำครวญอยากได้เวทนา มันก็ส่งผลให้คิดใหม่ ปรุงใหม่ ออกเป็นบุญ เป็นบาป เป็นการข่มอารมณ์ วิญญาณก็เข้าไปรับรู้ ส่งผลสู่นามรูป
• เวทนาเกิดจากกายส่วนใหญ่ มีที่สุดแค่กาย
• สังโยชน์ก็เกิดจากเวทนา
• สิ่งหนึ่งเมื่อปรากฏขึ้นแล้ว มันปรากฏลักษณะอื่นด้วยเสมอ -- มันเสื่อม
• สมาธิทั้งหมดคือการออกจากความคิดมาอยู่ที่ความรู้สึก มันจึงเทลาดไปสู่ความไม่ปรุงแต่ง นั่นคือ นิพพาน

บันทึกคำสอนตัดภพฯ (๕) - 9 พ.ค.56

• มันเป็นกระแส ไม่ได้มีใครไปเกิด แก่ เจ็บ ตาย ไม่มีใครมีอุปาทาน ไม่มีใครมีเวทนา เพียงแค่เกิดจากผัสสะ เป็นกระแสขึ้นต่อเนื่องกันเท่านั้น
• เมื่อไม่รู้จักผัสสะจึงเกิดเป็นเวทนา เป็นตัณหา เป็นอุปาทาน ภพชาติ ความคับแค้นใจ
• รูปนั้นก็เกิดจากธาตุ 4 ดับจากธาตุ 4 เซลล์คนเราก็ผลัดทุกวัน เกิดดับตลอดเวลา copy ถ่ายสำเนาไปเรื่อยๆ เสื่อมลงไปเรื่อยๆ
• อวิชาชาพูดง่ายๆ คือความไม่รู้ขันธ์ 5
• รูปกระทบกันทำให้เกิดเวทนา แล้วเวทนาก็ทำให้เกิดจิตที่มีราคะ / โทสะ / โมหะ 
• สัมปชัญญะ เข้ามารู้สึกตรงจิตเดิมแท้ ไม่ใช่ตัวราคะ โทสะ ซึ่งอันนั้นเป็นจิตสังขาร
• ความคิดนั้นไม่ได้เกิดจากสัญญาบริสุทธิ์ มันเต็มไปด้วยความคิดความเห็น ที่เรียกว่า สัญญาวิปลาส ซึ่งวิปลาสก็หมายถึง ความคลาดเคลื่อนนั่นเอง
• สรุปว่า จำผิด ก็คิดผิด
• เท้ากระทบพื้น ท่องไปในใจ โป้ง ชี้ กลาง นางก้อย แต่ไอ้ตัวปรมัตถ์มันไม่ได้รู้ด้วยหรอก
• กลับมารู้สึกที่ตัวเดิมแท้, จิต, วิญญาณ
• ที่เราฟังไปทั้งหมดก็เพื่อไปปรุงเป็นภาพ สร้างขึ้นมาก็ไม่มีตัวตน พอนึกปุ๊บก็มีเวทนาไปผสมทันที เช่น เราพูดถึงกุ้ง (รสกุ้ง สีกุ้งก็ตามมา)
• ความเห็นลักษณะ นั่นคือ เกิดจากอะไรก็รู้ ดับจากอะไรก็รู้
• เวทนานั้นทำให้เกิดราคะ โทสะ โมหะ
• พรหม มีรูปเดียวกัน สัญญาเดียวกัน
• เวลาเราดูวีดีโอ อ่านนิยาย จริงๆ เราเห็นจินตนาการ ไม่ได้เห็นคนจริงๆ ทุกอย่างนั้นมันไปกระตุ้นจินตนาการ สุดท้ายก็คือไปจบอยู่ที่เวทนา ไปกระตุ้นเวทนา
• ถ้าขาดจินตนาการ เช่น เวลาจะซื้อเสื้อผ้า มันก็อะไรก็ได้ สีอะไรก็ได้ ไม่มีรสชาติ
• ภพทั้งหมดก็ตอบสนองเวทนา
• การดูจิตในจิต ก็ดู ราคะ โทสะ โมหะ (ความพอใจในอุเบกขา) ถ้าเมื่อละสามสิ่งนี้ได้แล้วมันก็ไม่ได้เหลืออะไร
• พระโสดาบัณ - ละความเห็นผิดในตัวตน (แต่ยังละไม่ได้) มีความฟุ้งซ่านในธรรม (มันไม่แล้วใจ)
  พระอรหันต์ - ละอุปาทานขันธ์ 5
• ถ้าไม่รอบรู้ในสิ่งทั้งปวง จะยังไม่ไปนิพพาน
  คำว่า "สิ่งทั้งปวง" หมายถึง รูป เสียง กลิ่น รส
  คำว่า "มาร" ไม่ใช่อะไร หมายถึง สภาวะที่มาบดบังนิพพาน หรือก็คือการปรุงแต่ง
• อาจหาญ ร่าเริง สง่างาม เป็นตัวของตัวเอง
• ใน 1 วัน อยู่กับความรู้สึกตัวที่ไม่ถูกครอบงำโดยการปรุงแต่ง
• ถูกผัสสะบังหน้า ถูกผัสสะปุ๊บก็กระโดดเข้าไปปรุงแต่ง ให้มาดูแค่ "มีการกระทบเกิดขึ้นนี่นา"
• อาศัยสติ - ทำให้ไม่เหม่อ ไม่เผลอ ไม่เพลิน
• เพราะเวทนาทั้งหมดให้ผลเป็นความเผลอเพลิน
• ความรู้สึกตัวไม่เคยหายไปไหน ส่วนสิ่งที่เป็นผัสสะนั้นเกิดแล้วก็ดับ
• ไปเทอดค่าว่ามันต้องอย่างนั้นอย่างนี้ เป็นเวทนาเท่านั้น แท้ที่จริง ความสุขจากอย่างหนึ่งไม่ได้ยิ่งใหญ่หรือด้อยค่าไปก่วาความสุขจากอีกอย่างหนึ่ง
• คำว่าทุกข์นั้น หมายถึง ทุกขลักษณะ - แปลว่า ลักษณะอันคงที่อยู่ไม่ได้ ไม่ได้หมายถึงทุกขเวทนา
• นิวรณ์ธรรม ไม่ได้เรียนเพื่อจะกำจัด แต่เรียนเพื่อดูลักษณะ
• สติปัฏฐาน 4 ทุกตัวเป็นการดูลักษณะ นั่นคือ เกิดจากอะไรก็รู้ ดับจากอะไรก็รู้
• อุปาทาน มันจะเทอดค่าให้ยิ่งใหญ่ หรือต่ำต้อย
• สังโยชน์ เคยมีเพราะอะไรก็รู้ ไม่มีเพราะอะไรก็รู้
• เสน่ห์ของโพชฌงค์ 7 นั้นอยู่ที่ ปัญญานำสมาธิ มันไม่ได้เกิดมั่วๆ เป็นการเก็บข้อมูลวิจัย พอสติบริบูรณ์ (ตามดูลักษณะ) งานวิจัยก็บริบูรณ์ไปพร้อมๆ กัน
• ถ้าโลภะ โทสะ โมหะ มีอยู่ตลอดเวลา ใครมันจะไปนิพพานได้
• จิตที่ไม่แส่ส่ายมันก็ตั้งอยู่กับที่ เรียกมันว่า สมาธิสัมโพฌชงค์
• มองสมาธิด้วยใจที่เป็นกลางๆ
• อุปาทาน มีหน้าที่ยึดกับความอยากแบบไม่ปล่อย
• ภพชาติ ไม่ได้มีอยู่ก่อน
• พุทธะเป็นสภาวะธรรม ความหายสงสัยในในพุทธ ธรรม สงฆ์ คือความเห็นในสภาวธรรม ไม่ใช่หายสงสัยในพระพุทธเจ้า
• ถ้ายินดีกับการคลุกคลีเป็นหมู่คณะ จะไม่เห็นนิมิตแห่งจิต เมื่อไม่เห็นนิมิตแห่งจิต จะไม่ขึ้นสัมมาทิฏฐิ
• เผชิญหน้ากับความสงัด
• เห็นจิตไม่ได้มีตัวตน ลบความรู้สึกว่าเราเป็นนู่นนี่ในหมู่คณะ
• กลับไปดูตัวเองว่ายังเป็นตัวนี้อยู่กี่ %
• ปมด้อยนั้นมันทำให้เกิดการต้องการความยอมรับ
• ต้องละวาทะตัวตน
• ศีลพรตลองไปดูว่ายังติดความงมงายอะไร
• กระแส เวลาคิดเมื่อ + ด้วย สัมมาทิฏฐิ, สัมมาวายามะ, สัมมาสติ จะเข้าสู่กระแส
• ไม่ว่าคิดอะไรมันก็ไม่มีทางใช่สิ่งนั้น
• เวลาโกรธ - "เขาผิด เราถูก"
• รักษาจิตอันปกติ (เป็นเครื่องอยู่ที่ง่ายสุด)
• ดูเกิดดับ
• ละการแสวงหา
• กายสังขารสงบระงับ (พวกเข้าฌาน)
• แค่กำจัดนิวรณ์ 5 ก็เข้าสมาธิได้
• จะมีญาณเกิดขึ้นว่า คนชั่วและคนถ่อยทำสมาธิไม่ได้

บันทึกคำสอนตัดภพฯ (๔) - 8 พ.ค.56

พอจ.ปารมี

• "ว่าง ไปไหนกันดี"
• ต้องทำอะไรเสียวๆ จิตจะอยู่กับที่ดี ป่ะ ปีนกำแพงวัดกัน
• เนสัชชิกนี่ห้ามหลับนะ โงกปุ๊บโดนเพี๊ยะเลย นั่งแล้วหลับนี่ใช้ไม่ได้
• อารมณ์นั้นเป็นอาหารของจิต พอจิตไม่มีอารมณ์มันก็หมดหน้าที่
• เพลงระบำสุโขทัย, ทวารวดี เพลงสมัยก่อนฟังแล้วสงบเย็นใจ
• เป็นผู้นำไม่ต้องเครียดก็ได้ พอจ.อยู่กลางป่าเขายังทำงานได้ เหมือนไม่ได้ทำอะไรเลยเห็นไหม ไม่ใช่ว่าต้องวางอำนาจสั่งเอาๆ
• เพลงไม่มีเวลา ของอ.พุทธทาส - แค่มีสติรู้ความไม่สบายใจที่เกิดขึ้นก็พอ
• เพลงขลุ่ยทิเบต
• เดินป่าเดินเขา อยู่แต่กับปัจจุบัน จะพลาดตกหรือเปล่า ไม่ปฏิบัติก็เหมือนปฏิบัติ
• ผลการเดิน - เหนื่อยน้อย เมื่อยน้อยกว่าการเดินจงกรม
• อยู่วิเวกป่าเขาซักฟอกอารมณ์ได้ดี ทำไมหนอเจอหน้าคนนี้ทีไรเราไม่สบายใจทุกที ใครมันมาบังคับให้เราทุกข์หรือ
• รู้น้อยเพียรปฏิบัติ ดีกว่ารู้สารพัดแต่ไม่ทำอะไร
• กุหลาบเนี่ย มันก็มาจากดินนะ แต่ก่อนจะออกดอก พลิกหาที่ไหนในแผ่นดินก็ไม่มีนะ จะจุดธูปเป็นเข่งๆ นั่งสมาธิเจ็ดวันเจ็ดคืน ขุดลึกลงไปในดินเป็นกิโลๆ มันก็ไม่ได้อยู่ในนั้น พวกเราปฏิบัติไปก็อย่าได้ไปท้อแท้ มันกำลังบ่มเพาะอยู่ถึงเวลาก็เบ่งบานออกมาเอง

บันทึกคำสอนตัดภพฯ (๓) - 7 พ.ค.56

• เสพติดโลก โลกก็เกิดดับ
• รูปรสกลิ่นเสียงทั้งหลายไม่ใช่กาม
• ความกำหนัดในรูปรสกลิ่นเสียงนั้นต่างหากที่เป็นกาม
• ความงามมี 4 ระดับ beauty, สุนทรีย์, จริยะ (เช่นความเมตตาเล็กๆ น้อยๆ ต่อสรรพชีวิต), สัจจะ
• จะเข้าใจความจริงได้จะต้องกล้า
• ได้บุญมาเยอะเลย หมายความว่า ได้ความสุขมาเยอะเลย (บุญเป็นชื่อของความสุข)
• ความรู้สึกเท้ากระทบ อยู่กันคนละที่กับความคิดว่า "นี่เท้าๆ"
• อวิชชามันอยากจะมีตัวตน
• ใจปกติไม่เพิ่มไม่ลด มันเป็นความอ่อนแอที่จะเอานู่นเอานี่มาเปรียบเทียบ
• ความอยากได้ อยากเป็น อยากพ้น ต่างก็มาประชุมกันที่เวทนา
• จิตมีราคะ / โทสะ / โมหะ ก็เป็นไปด้วยสนองเวทนา
• มันไม่เกี่ยวกับว่าจริตใคร ทิฏฐิใครเหมาะกับเราหรือไม่ มันอยู่ที่ว่าเราเอาจริงหรือเปล่า พระพุทธเจ้าไม่เคยกักขังใครเป็นบริวาร มีแต่ปลดปล่อยให้ไปสู่อิสรภาพที่แท้จริง
• ยิ่งโตยิ่งมีโทสะ เพราะสำคัญว่าตัวเป็นนั่นเป็นนี่
• เท้าที่ลอยอยู่จะพบว่ามันหายไปเลย พอแตะใหม่ก็มีใหม่
• พอเห็นได้นี่เกิดๆ ดับๆ มันจะสนใจไปในอีกอย่างที่ไม่เกิดไม่ดับ
• จมูกเนี่ย เราไม่รู้สึกว่ามันโด่งๆ หรอก เราแค่รู้สึกว่ามันอยู่แถวๆ นี้
  หูก็เหมือนกัน เราไม่ได้รู้สึกว่ามันเป็นรูปหูหรอก รู้แค่ว่ามันอยู่แถวๆ นี้ พอไปส่องกระจกถึงได้มโนออกมาเป็นรูปร่าง
• ดูไปเรื่อยๆ มันก็จะไม่ไปยึดเวทนาว่าเป็นเรา ของเรา พอมันแปรปรวนก็ไม่คร่ำครวญ
• ตัวรู้สึกนั้น มันไม่ได้รู้สึกทั้ง 5 นิ้ว เรามันสมมตินิ้วขึ้นเอง
• แยกผัสสะออกเป็นสิ่งที่ถูกรู้ และผู้รู้อีกตัวหนึ่ง
• มีแต่ผัสสะที่ดับไปๆ
• มันต้องกลัว จึงจะหาทางออกอย่างจริงจัง กลัวการกลับมามีขันธ์ 5 
• กายนั้นก็เกิดจากกรรมเก่าที่เจตนาก่อขึ้นมารองรับเวทนา ถ้าไม่ได้อยากได้มาเสวยสุขเวทนาจะเกิดมาทำอะไร
• รูป รส กลิ่น เสียง ไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วย
• เอาเท้าแช่ให้นานๆ ชัดๆ ที่สุดเลย เมื่อชัดความคิดจะไม่เกิด สักพักความรู้สึกจะลามไปทั้งตัว รู้สึกว่างไปทั่วร่าง ให้ฝึกบ่อยๆ ให้รู้สึกตัวโดยเฉพาะพวกที่วอกแวกบ่อย ที่มันรู้สึกไม่ได้ เพราะอยุ่กับความคิด
• นิพพานก็เหมือนกระพริบตาและลืมตา
• จิตที่เข้าสู่อิสรภาพจะเกิดปาฏิหาริย์ 3 อย่างเป็นของแถม - อิทธิปาฏิหาริย์, เทศนาฯ, อนุสาสนีฯ
• เหมือนดาบที่อยู่กับฝักดาบ
• ให้ผ่านด่านความรู้สึกตัวให้มันโปร่งก่อน ถ้าไปเริ่มจากปาฏิหาริย์จะไปติดที่ตัวโลภ
• ทุกขาปฏิปทาเหมาะกับกิเลสหยาบๆ โลภจัด/หลงจัด/โทสะจัด
• ถ้าสุขาปฏิปทาก็ใช้ปัญญา

บันทึกคำสอนตัดภพฯ (๒) - 5 พ.ค.56

• แยกตัวผุ้รู้ออกมา
• อยู่ตรงผัสสะไว้ไม่มีกำลังก็พุทโธไป ให้จิตมีเครื่องอยู่ ตื่นขึ้นมาเมื่อใดก็มีเครื่องอยู่ พุทโธไว้
• ถ้ามันไม่เคยมีมาก่อน พอมามีขึ้นจะมีตัวตนถาวรได้ยังไง มันก็มีแล้วก็ไม่มีเป็นแบบนี้ไปเรื่อย
• เรียนโลกมามากก็จะยึดได้มากกว่า คนที่ไม่เห็นผัสสะ อุปาทานจะก่อตัวเข้ม ยึดเอาไว้ไม่ปล่อย แล้วจิตก็เสียอิสรภาพ
• พอไม่เข้าไปอาศัยก็จะเห็นในความไม่ปรุงแต่ง
• คนทั่วไปคุยด้วยเหตุผลตรงไปตรงมาไม่เข้าใจ เลยต้องเอาอะไรประหลาดๆ มาจัดฉากเพื่อหว่านล้อมเข้ามา มนุษย์ติดนิสัยงมงาย อ่อนแอ เราก็ปล่อยโลกไปตามประสา
• ความคิดนี่มันไม่มีมาก่อน พอจำอันนี้มาจึงมีความคิดอันนี้
• ธรรมะนั้นไม่ได้เกิดขึ้นมาจากถ้อยคำของสมณะ ไม่ต้องอาศัยว่าเชื่อไม่เชื่อ มันก็เห็นกันอยู่โต้งๆ ถ้าเห็นแล้วก็ไม่จำเป็นจะต้องเชื่อ ถ้ายังไม่เห็นถึงจะต้องเชื่อๆ ไปก่อน
• ระบบชนชั้นนั้น เป็นความสมยอมกัน 2 ฝ่าย ผู้ที่ยอมก็ศิโรราบมากเกินไปจนไม่ยอมมองความจริง เป็นการข่มขี่ทางจิตวิญญาณ
• อย่าไปดูถูกพระเจ้า นั่นมันก็เป็นกลไกให้คนอยู่ร่วมกัน
• สัมมาทิฏฐิ - เบื้องต้น ก็เช่น บุญมี สวรรค์มี นรกมี ทานมี
  อริยะ - เป็นปัญญา ปัญญินทรีย์ บุญก็เป็นเพียงสภาวธรรม
• ใช้พิธีกรรมอย่างฉลาดและมีความสุข
• ความรู้ที่เข้าในในกฏของความเป็นจริงในธรรมชาติจะไม่เสื่อม
• คนที่เข้าสู่ศาสนาแรกๆ เจตนามักไม่บริสุทธิ์ มักจะมีโลภะที่อยากจะได้อะไรพิศดาร แต่ยิ่งศึกษาไปๆ ก็เจอแต่สภาวธรรม
• อวิชชา คือ ไม่รู้ในขันธ์ 5 เกิดเพราะอะไร ดับเพราะอะไร
  4 ตัวแรก เกิดเพราะผัสสะ ดับเพราะผัสสะ
  วิญญาณ เกิดจาก 4 อันข้างต้น
• พอเคลียร์ โลภะ โทสะ โมหะ หมด พอว่างแล้ว แต่ก็ดันมีคำถาม "อันนี้อะไร?" เจอวิจิกิจฉาปิดท้ายอีกที ปัญหามันก็อยู่ที่โลภุ เพราะความที่ไม่รู้จักพอ (ตั้งคำถาม แล้วก็สนใจคำถาม แล้วก็ดิ้นกระแด่วๆ)
• ความพอ คือ ความอัศจรรย์ เช่น เท้าที่กระทบพื้นนะ ถ้ามันพอ มันจะรู้สึกอัศจรรย์มากเลย เฮ้ย มันรู้สึกได้ยังไง
• เวทนาเป็นศูนย์กลางแห่งความกระเสือกกระสน
• หลับก็หลับ ตื่นมาก็พุทโธ
• ทั้งวันดูผัสสะตัวเดียวเลยให้มันต่อเนื่องนานๆ ให้เห็นจุดยืนมันเปลี่ยน
• ช่วงกลางคืน นิวรณ์แรงๆ จะทำงานน้อย ช่วงเคลิ้มจัดจิตจะกระโดดเข้าอัปนาสมาธิ แต่ถ้าสติไม่พอมันจะหลับ
• หาเวลาอยู่ลำพังมากๆ ช่วงแรกๆ มาวัด จิตจะพักตัว ไม่เป็นไร
• ถ้ามุ่งไปที่ความอยากจะได้มรรคผล มันจะไม่ได้ผล
• ให้ทำชีวิตให้เรียบง่าย อยู่กับตัวเอง อยู่กับธรรมชาติ

บันทึกคำสอนตัดภพฯ (๑) - 4 พ.ค.56

• ละความงมงาย
• ธรรมะนั้นตรงไปตรงมา แต่จะต้องยืนอยู่บนขาของเหตุและผล
• จะเชื่อต้องเชื่อด้วยต้องพิสูจน์เอา
• พระโสดาบัณละความงมงายในศีลพรต เป็นผู้มีเหตุมีผล เช่นว่า ถ้าไม่อยากให้มีใครมาพูดจาขาดสติกับเรา เราก็อย่าไปพูดจาขาดสติกับใคร
• การตกอบายภูมิเป็นไปไม่ได้ด้วยเพราะไม่ได้สร้างเหตุอย่างนั้นเอาไว้
• ผัสสะเกิดจากอะไร?...มีเสียง มีหู ย่อมมีผัสสะ
  อย่ามัวไปตั้งคำถามว่า "ใครหนอผัสสะ"
  เมื่อมีกาย, วาจา, ใจ ก็ย่อมมีเจตนาทางกาย, วาจา, ใจ
• เมื่อดูแค่ผัสสะ ตัณหาจะไม่ก่อตัว
• จุดสังเกตเมื่อเกิด "เรา" คือมันจะ คร่ำครวญ และ คับแค้น
• ผู้ที่เห็นผัสสะจะไม่คร่ำครวญเมื่อเวทนานั้นแปรปรวนไป และเมื่อไม่คร่ำครวญได้ ชีวิตก็เข้าสู่ความ "พอ" คำว่า "พอ" นี้สำคัญ
• อาศัยสิ่งใดไปดูผัสสะ? - ตอบ "สติ"
• การดูให้เริ่มต้นดูที่ผัสสะ จะเป็นรอยต่อที่สำคัญ
• หากกำลังยังไม่มากนั้น มันก็จะมีเพียง "ความเชื่อว่า..."
• เมื่อเห็นผัสสะบ่อยๆ สมาธิจะค่อยๆ มั่นคงขึ้นเป็นลำดับ เนื่องเพราะ จะให้มันไม่ชอบ (พยาบาท) / หดหู่(ถีนะมิทธะ) / หรืออยากได้อะไร (กามราคะ) / หรือฟุ้งซ่านไปในอะไรๆ ได้อย่างไรในเมื่อมันไม่เห็นว่าเวทนาเป็นเรา
• ตัณหาจะไม่ก่อตัว ถ้ามันรู้ว่าผัสสะดับไปได้
  การที่อยากจะได้อะไรๆ ก็เพราะจะเอาไปสนองผัสสะ แต่จะไปเอาอะไรกับมันได้ในเมื่อเห็นมันดับไปๆๆ
• เทคโนโลยีก็สร้างเพื่อรองรับอายตนะ 6
• จะเก่งแค่ไหน ถ้าไม่รู้จักที่มาของสุข-ทุกข์มันก็แก้ปัญหาไม่ได้
• กฏแห่งกรรมนั้นไปไกลถึงขนาดที่ว่า "ไม่มีใครอยู่ในกรรม"
• มีเยื่อใยอาลัยอาวรณ์ที่จะไม่ทิ้งความงมงาย มันก็ดื้อตาใสไปเรื่อย
• สมาธิคือ ธรรมชาติแห่งจิตที่จะไม่ถูกรบกวนด้วยนิวรณ์
• การรับรู้ - วิญญาณ - concious
• ความคิดก็เอาความจำนั่นแหละมาปรุงเป็นวจีสังขาร เป็นเพียงความประมวลเปรียบเทียบ
• ความสุขที่ไม่ขึ้นไม่ลง ไม่ต้องเปรียบเทียบ ไม่ต้องคร่ำครวญ
• กลับเข้าสู่วิธีการมันคือ การใช้ "สติรู้ชัดลงไปเรื่อยๆ"
• การจะไปคาดหวังให้เกิดอะไรพิลึกพิศดาร มันเป็นเพียงแค่ ความไม่รู้จักพอ ซึ่งถึงจะมีอะไรพิศดารแต่มันก็ไม่ได้ประหลาด เช่น การท่องพุทโธ โลภะ โทสะ โมหะก็ไม่มี ก็จบแล้ว
• ถ้าดูมันตรงไปตรงมา มันก็จะแค่นั้นเอง ไม่ต้องมีอะไรประหลาดๆ เข้ามาเกี่ยวข้อง
• อุปาทาน คือ การยึดกับตัณหา แล้วไม่ปล่อย ถ้าไม่มีตัณหามันจะยึดกับอะไร ชอบเอาความงมงายเข้ามาขวาง
• วิปัสสนา มันก็เกิดตรงปัจจุบันขณะได้เลย รู้จักตรงผัสสะ สมถะวิปัสสนาเจริญพร้อมกันเลย ไม่ได้เกิดแยกกัน ไม่ได้เกิดขณะหลับตา
• เห็นขันธ์ 5 อายตนะ 6 เป็นไปด้วยเหตุปัจจัยทั้งหมด
• แค่มีชีวิตที่ไม่คร่ำครวญ ไม่คับแค้น ก็สุดยอดแล้ว
• นักวิทยาศาสตร์ เขาใช้แค่สมาธิ กับจินตนาการเท่านั้น แล้วก็ใส่เป็นตัวเลขเข้าไป 
• ศาสนาถ้าขาดวิทยาศาสตร์ก็ตาบอด วิทยาศาสตร์ถ้าขาดศาสนาก็ไปไม่รอด
• แม้สวรรค์ก็สร้างจากจินตนาการ
• ยมกปาฏิหาริย์, อิเล็คตรอนปรากฏสองที่พร้อมกัน มันเกิดได้เพราะมันเกิดบนความว่างมันก็ดับไปบนความว่าง
• สวรรค์หกชั้น จำแนกเป็นตามเหตุแห่งการทำความดีคือ ทำเพื่อตัวเอง, ทำเพราะเห็นว่ามันดี, ทำเพราะทำตามๆ กันมา, ทำเพราะเสียสละ, ทำเพราะมันเป็นนิสัยไปแล้ว, ทำด้วยความปลาบปลื้มประณีต
• เรานั้นมองโลกด้วยสายตาแบบไหน?
• เด็กน้อยเกิดจากพื้นดิน ขึ้นมาวิ่งเล่นบนพื้นดิน รอยเท้าเด็กน้อยก็ไปจุมพิตกับพื้นดิน
• ปัจจุบันขณะนั้นไม่เคยหายไปไหน
• ความรู้นั้นคือรู้ว่า นี่คือขันธ์5, มันเกิดจากอะไรก็รู้, มันดับเพราะอะไรก็รู้, คุณของขันธ์ 5 (จะทำให้มีความสุขกับมันได้), โทษของขันธ์ 5 (ทำให้แม้จะแปรปรวนก็ไม่คร่ำครวญ), และรู้จักวิธีทางที่จะออกจากมัน
• ศรัทธาพละ - เห็นในโสดาปัตติยังคะ 4
  วิริยพละ - เห็นในสัมมัปปทาน 4
  สมาธิพละ - เห็นใน ฌาณ 4
  ปัญญาพละ - เห็นในอริยสัจ 4
• แถมท้าย เวลาจะคิด/ทำ/พูดใดๆ ให้บวก...
  สัมมาทิฏฐิ - สุขทุกข์ไม่ได้มาจากเรา เขาทำ หรือเกิดลอยๆ
  สัมมาวายามะ - เพียรปิดกั้นอกุศลที่จะเข้ามา
  สัมมาสติ - รู่ชัดในผัสสะ