เกิดภาวะจับต้นชนปลายไม่ถูกเมื่อเวลาผ่านไป สองสามวันเริ่มฟุ้งซ่านว่าจะไม่ได้อะไรขึ้นมา จึงไปนั่งเล่น เริ่มป้อนคำถามไปว่า "จิตทำหน้าที่อะไร" ทำหน้าที่รู้ รู้อะไรบ้าง ก็ไล่ไปตามตา หู จมูก ลิ้น แล้วแต่จะไปจับอะไร พอไล่มาถึงใจ กลับรู้สึกว่า มัน "ไม่มีอะไรนี่หว่า" แต่ก็ยังไม่ชัดนัก
จากว่าง สักพัก มันก็เข้าไปจับที่ความคิดในใจ จับไปจับมา แล้วพบว่าหลงอยู่กับความคิดในใจ - มโนผัสสะเป็นสัดส่วนมากกว่าอายตนะอื่นๆ พอใจว่างแล้วกลายเป็นที่ตั้งให้กับความฟุ้งซ่านได้อย่างง่ายดาย นี่เองที่เขาต้องพุทโธ ปิดรอยนี้เอาไว้ ไม่ให้ความเผลอเพลินเอาไปกิน
มันคงไม่เคยชินที่จะอยู่กับความว่าง
อีกคืนต่อมาที่กลับจากเดินธุดงค์ขึ้นเขา
ปวดขามาก เมื่อยขามาก แต่บอกกับตัวเองว่าก็ดี ดูเป็นเวทนาไม่ใช่ตัวเราไป
ทู่ซี้เดินบนพระเจดีย์ ด้วยท่าทียังไงก็ได้ เอาให้เมื่อยๆ สุดๆ หมดแรงกันไปข้างเลย
พอง่วงได้ประมาณนึง มันก็เริ่มแยกผู้รู้ออกมา
จิตที่คิดอกุศล เออก็คิดไป เรื่องของแก ไม่เอาตัวเข้าไปรับความเศร้าหมองใดๆ
ตอนไปทำพื้นโมเสก กลับลืมคำว่า Harmony ไปซะฉิบ ฟังแล้วก็ให้ขำตัวเอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น