เวลาไปออกหน่วยจะมีธรรมชาติิอย่างหนึ่งปรากฏให้เห็นก็คือ ความไม่ค่อยอยากจะอยู่ร่วมกับสังคมนั้นสักเท่าไรนัก ด้วยหัวข้อการสนทนาที่เป็นไปอย่างโลกๆ ทำให้เรารู้สึกเบื่อแต่มาพอดูจิตตัวเองแล้วรู้สึกมันเบื่อๆ เนือยๆ มันจะรู้ก็ไม่รู้เฉยๆ จะเหยียบๆ โทสะไปเสียทุกครั้ง เวลาคนเห็นหัวก็พองฟู เวลาไม่มีใครเห็นหัวก็ฟีบเหี่ยว ธรรมดาขึ้นๆ ลงๆ คราวนี้ไม่ได้เต้นมากมายเหมือนทุกครั้งแต่รู้สึกมันเป็นอะไรดีหนา .. ปฏิกิริยาตอบสนองให้อีกฝ่ายเงียบซะ อะไรทำนองนี้ ก็เหมือนไม่ได้เกิดมาจากโทสะ และก็ไม่ได้เข้าใจว่าทำไมมันได้ทำไปแบบนั้น แต่มันก็คงไม่ได้ใช่อะไรที่ดีเด่และควรทำเป็นนิสัย การเบรกใครหัวทิ่มแบบนั้นคงไม่น่าพอใจนักสำหรับบางอุปาทานน่ะนะ
มันมีความรู้สึกไม่ค่อยแคร์
ไม่จำเป็นต้องแคร์ใครมากกว่าเดิม
กระนั้นนี่ไม่ใช่จิตที่รู้ ตื่น เบิกบาน ดูมันออกจะเป็นจิตที่เมินๆ เฉยๆ ซะมากกว่า
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น