หลงป่า

เหมือนเราไปเที่ยวป่า
ในป่ามีสัตว์ มีแมกไม้อุดมสมบูรณ์ น่ารื่นรมย์
อยู่ในป่าแล้วมีความสุข
ได้ฟังนก ได้กลิ่นดอกไม้ ได้เห็นสัตว์ต่างๆ
พอจะกลับออกมาปรากฏ ออกไม่ได้
หลงป่า...

ทำไมเราหลงป่า?
เราออกไม่ได้?

ทำไมเราไม่อยู่กับมันล่ะ
ในเมื่อมันเป็นสวรรค์ เป็นที่ที่เราแสวงหาไม่ใช่หรือ?

ตอนแรกนี่เราพยายามไปเที่ยวป่า
แต่พอรู้ว่า "หลงป่า"
เราพยายามหนีจากป่า พยายามออกจากป่า
คนเราเป็นอย่างนี้เสมอ

พอรู้ตัวว่ามันไม่ใช่
เราก็ดึงดันจะเอาตัวออกมา
แล้วสวรรค์ของความเป็นป่าไปไหนเสียล่ะ?
สิ่งที่ดึงดูดใจเราให้อยู่ในป่าไปไหนเสียล่ะ?

เราก็หาไป..หาไป
ก็ออกจากป่าไม่ได้
ก็มีแต่ความทุรนทุราย

ย้อนมาดูสิว่า
ที่เรา "หลงป่า"
เราหลงป่าจริงหรือ?

เราไม่ได้หลงป่านะ
เราหลงอุปาทานที่อยู่นอกป่าต่างหาก

หลงครอบครัว หลงทรัพย์สิน
หลงความเคยชินที่เราย้อมมันทุกวัน

พอออกจากป่ามานานๆ
อุปาทานนอกป่าก็จางคลายลงเรื่อยๆ
ลองนึกว่า 60 ปีอยู่ในป่าล่ะ

คนเราถึงจุดหนึ่งมันจะปลง
ข้างนอกคงไม่มีใครเหลือแล้ว คงตายหมดแล้ว
งั้นเราก็อยู่ในป่าดีกว่า อยู่ด้วยภาวะจำนน

ไม่ได้อยู่ด้วยปัญญา
แต่มันเกิดความจำนน
เพราะออกจากป่าไม่ได้
และคิดว่าสิ่งที่อยู่นอกป่านี่ มันคงไม่มีแล้ว

เมื่อคิดว่ามันไม่มีแล้ว
ก็ปลดปล่อยจากอุปาทานนอกป่า
จำนนที่จะอยู่ในป่า ยอมที่จะอยู่ในป่า
แล้วก็ตายอยู่ในป่า

เมื่อตายอยู่ในป่า
เกิดใหม่ก็เกิดในป่า
เพราะว่าไม่มีปัญญา

ขณะที่อีกฟากหนึ่ง
อยู่ในป่าเหมือนกัน และเข้าใจว่า
เราหาทางออกจากป่า
แต่เราก็อยู่ในป่ามาได้ตั้งนาน

เราไปทั่วทุกตารางนิ้วของป่าแล้ว
แต่เรายังหาทางออกไม่ได้
แล้วทำไมเราไม่อยู่กับมัน

จริงๆ เราอยู่กับมันได้
แต่ที่เราพยายามหาทางออก เพราะเราผลักไสมัน
นี่เรียกว่า "หลงป่า"

จริงๆ เราอยู่กับมันได้
เราไม่ได้หลงหรอก
ถ้าเรายอมรับที่จะอยู่กับมันได้
เข้าใจมันได้ เราก็อยู่กับมันได้

เพราะเราก็อยู่มา 60-70 ปีแล้ว
มันก็อยู่มาได้ นั่นแสดงว่า ป่าไม่ได้ทำร้ายทำลายเรา
มีแต่เรานั่นแหละทำร้ายทำลายใจตัวเอง
ดิ้นรนจะออกจากป่าด้วยความทุรนทุราย

"เมื่อเราอยู่ได้
เราก็อยู่ไปสิ"
พอเกิดความเข้าใจนี้ขึ้นมา
มันเกิดปัญญาขึ้นมา มันอยู่ด้วยปัญญา
ไม่ได้อยู่ด้วยจำนน

อยู่กับป่าด้วยความเป็นป่า
นี่แหละ ผู้ออกจากป่าที่ตัวเองหลง

ออกจากป่าด้วยภาวะที่ยอมรับว่า
เออ มันออกจากมันไม่ได้
ประกอบกับเหตุปัจจัยที่ก็อยู่กับมันมานาน
มันก็ "เออ ! ก็มันก็อยู่ได้ไม่ใช่เหรอ"

เมื่อไรที่เราเข้าใจป่า
แล้วอยู่กับป่าด้วยภูมิปัญญาที่เราเข้าใจแล้ว
เราจะรู้ว่า เราไม่ได้หลงป่าหรอก
แต่เราดิ้นทุรนทุรายจะไปอยู่นอกป่าเท่านั้นเอง

เราก็จะกลับมาสู่ความเป็นสวรรค์ในป่าเหมือนเดิม
อยู่กับป่าได้เหมือนเดิม
มันไม่ดิ้นทุรนทุรายที่จะออกจากป่า หรือจะไม่ออกจากป่า

มันไม่ได้หลงป่า
ไม่หลงด้วยการเข้าใจ ว่าเราออกจากมันไม่ได้

ฉันนั้น
ถ้าเข้าใจแล้ว
นิพพานนั้น มันไม่มีดอกท่าน
เป็นเพียงสมมติที่เราตั้งขึ้นมาเพื่อไขว่คว้าหาเส้นชัย

ตราบใดที่พยายามออกจากป่า
จะไม่มีทางที่จะมีปัญญา "ออกจากป่า"

เมื่อใดที่ยอมรับที่จะออกในป่า ด้วยเหตุปัจจัยที่ร้อยเรียงมา
เมื่อนั้น ก็ออกจากป่าแล้ว

นิพพานไม่ได้อยู่ในอนาคต
นิพพานอยู่ที่เข้าใจในปัจจุบัน
เมื่อไรที่เข้าใจ
มันก็สงบ ไม่ทุรนทุราย
และอยู่กับมันได้