เฉยๆ ไม่ได้แปลว่าไม่มีตัณหา

 ตัณหา ไม่ได้มีแค่อารมณ์เพลิดเพลินในความสุข

จริงๆ ตัวอารมณ์ธรรมดา คืออุเบกขานี่อันนี้เกิดมาก

ในชีวิตทั่วๆ ไป ที่ไม่ค่อยได้รับอิฎฐารมณ์นี่

เช่น ว่าเห็นของตรงหน้าเนี่ย ไม่ได้โสมนัส แต่ก็ไม่ได้รังเกียจ และก็ไม่ได้ปัจจเวกอะไรด้วย

เฉยๆ นี่แหละโลภะ-อุเบกขา 

เหล่านี้นี่สมุทัยทั้งนั้น

ดังนั้น ปัจจัย-ปัจจยุบัน ต้องใคร่ครวญให้มาก

หูนี่คืออะไรมีปัจจัยอะไร ฟังนี่มีผลอะไร มันพาอะไรมา แล้วมันเที่ยงหรือไม่เที่ยง

การใคร่ครวญทั้งหมดเป็นไปเพื่อละฉันทราคะทั้งสิ้น