12/10/57
ไปกฐินวัดสวนสันติธรรม ต้องออกบ้านแต่เช้าประมาณตีสี่ ได้พี่+เพื่อนก้อยผู้ใจบุญมารับถึงบ้าน แต่คืนก่อนหน้ากว่าจะเสร็จภาระกิจพักผ่อนได้ก็ปาเข้าไปตีสอง เลยเอาวะคืนนี้ไม่ต้องนอนมันแระ นั่งสมาธิรอ ผลคือกรรมฐานคอหัก 5555 ตั้งใจไปจนเสร็จงานกลับจากวัดว่าจะ ไม่เอาไม่หลับ ง่วงขนาดไหนก็จะเรียกให้ตื่น มันก็อยู่ของมันได้ค่ะ มีความทุรนทุรายจะนอนโผล่ประปรายก็ดูไป ระหว่างวันใจค่อนข้างจะอุเบกขา มีปีติตอนระลึกหยอดตู้ทำบุญ
13/10/57
มาทำงาน เจอผัสสะเป็นมนุษย์ขี้เหงา รู้สึกสงสาร เคยเจอกันมาหลายครั้งแล้ว ปกติเขาเล่าอะไรเราก็ฟัง แรกๆ ก็ฟังดี แต่พอเห็นนางเริ่มเวิ่นเว้อ เราก็เริ่มรำคาญ พอรำคาญแบบไปไหนไม่ได้มันก็หลบสายตา เพราะมันรู้สึกเหมือนถูกดูดพลังชีวิตแล้วไม่ชอบ พอเป็นต่อไปเรื่อยๆ คราวนี้เกิดจิตขยะแขยง 555 ปัญญาดับ ทำตัวไม่ถูก คราวนี้การแสดงออกมันก็ไม่อยู่แค่ที่จิตแล้ว เริ่มตัดบทการสนทนา ตามด้วยตัวเองก็รู้สึกผิดที่เหมือนไปมีไมตรีกับเขาไว้แล้วตัดฉับอย่างนั้น ... กลับมานั่งทบทวนตัวเอง นี่หนูควรทำยังไงดีเนี่ย พรุ่งนี้ต้องเจออีกแล้ว เรามันมนุษย์แรงน้อย~~~
ระหว่างที่คิดถึงเขา ใจก็เกิดความขยะแขยงขึ้นมา เลยเลิกคิด เพื่อนก้อยให้ข้อธรรมเสริมมาว่าการคิดถึงความไม่ดีคนอื่นก็เหมือนขับไล่พุทธองค์ออกจากหัวใจ ใช่เลย คาถานี้แหละ พุทธัง สะระณัง คัจฉามิ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น