10/7/57
เพื่อนก้อยชวนไปวัดค่ะ ตอบรับในคำแรก ปฏิเสธในคำหลัง ฝากเงินไปทำบุญ อนุโมทนากับความตั้งใจเพื่อนก้อยด้วยในจุดนี้ เวลาวาดภาพในใจแม้จะคร่าวๆ ขนาดไหน ก็มีตัวเกิดขึ้นเสมอ แม้จะถูกปัดตกไปในตอนแรกแต่ก็จะมีแรงยันกันไม่ให้เป็นอย่างอื่นเอาไว้
สันดานหนีข้อบีบคั้นทางเวลายังแก้ไม่หาย
ขณะเดินกลับบ้านพบว่าง่วงพอดี ถ้าง่วงกว่านี้จะหลับ ถ้าตื่นกว่านี้จะฟุ้งซ่าน เป็นความง่วงระดับที่ เออ จะอะไรก็ช่าง เป็นความสุขไปอีกแบบนึง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น