16 -17 พ.ย.57
เดินทางมาทำงานต่างจังหวัด
ระหว่างนั่งรถ ก็เสียบหูฟังเสียงสวดมนต์บ้าง ฟังไฟล์เทศน์บ้าง แต่ใจมีตัณหาเกือบจะตลอดเวลา ด้วยเห็นว่าช่วงนั่งรถเป็นเวลาว่างนาน ไม่อยากจะให้เสียเปล่า ไอ้ความไม่อยากตรงนี้แหละที่ไม่พอดี
มาต่างจังหวัดคราวนี้ ใจต่างออกไปจากครั้งก่อนๆ อย่างเห็นได้ชัด
ครั้งก่อนๆ จะมีจิตอิจฉาบ่อย เพราะงานเราเป็นงานที่ต้องเริ่มก่อน และเลิกทีหลัง ยิ่งหิวยิ่งเหวี่ยงง่าย แล้วก็มีประเภทต้องเจอผู้ใหญ่หลายคน เบื่อทำตัวพินอบพิเทา อยากให้งานรีบเสร็จเวลาผ่านเร็วๆ จะได้กลับบ้าน ถึงกับนับถอยหลังแต่ละวันว่าเหลืออีกกี่เปอร์เซ็นต์ แต่รอบนี้ ใจค่อนข้างนิ่ง เจอผู้ใหญ่ก็เฉยๆ ไม่ได้รู้สึกต้องตัวลีบตัวเล็กอะไร จิตอิจฉาไม่ค่อยเกิด เขาจะพักก่อนก็ดีแล้ว ยินดีที่ผู้อื่นมีความสุข ตัดกระแสอิจฉา ตัดความโอดครวญ ตั้งเอาไว้ในใจว่าจะรักษาประโยชน์เรา (ไม่ทำใจเราให้เสีย) รักษาประโยชน์เขา (ไม่ทำใจเขาให้เสีย) การนับถอยหลังก็ไม่มี ดูพี่จิตเขาเฉยๆ งานจะมาขนาดไหนก็ไม่มีใจแขยงบ่ายเบี่ยง ยังไงก็ได้ ชิวๆ
หลังเลิกงาน คณะพาไปชมวัดริมแม่น้ำ เราก็ไปนั่งรับสายลมริมโขง ด้วยเวลาจำกัด ทั้งๆ ที่บรรยากาศน่าผ่อนคลายมาก แต่ใจกับกังวลอยู่กับเวลา เลยมาเหมือนไม่ได้มา ใจไม่ชิวตามบรรยากาศ เสียโอกาสซะฉิบ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น