26/6/57
เช้าหลังส่งการบ้านเสร็จ เลื่อนไปอ่านคอมเม้นต์แล้วเกิดโทสะเลยโพสต์โทสะลงกลางที่ประชุมชน โดนครูพี่หญิงเมตตาเตือนทันที (ขอบพระคุณมากๆ ค่ะ) จังหวะดีมาก มีสภาวะให้ดูเยอะเลย โทสะแรกหายสนิท มีของเด่นกว่าให้ดูแทน
หลังจากโดนติง ตอนแรกลอย แต่ก็ลบโพสต์อย่างเร็ว เข้าใจเหตุผลที่โดนติงโดยตรรกะจึงไม่ดื้อดึง แต่ตัวตนกระทบกระเทือน ใจสะเทือนควบกันกับเหตุผลออกพูดเตือนตัวเองเป็นชุด มีภาวะวาบ ชา อาย ทนได้ยากอย่างนึง (เลยทำให้เข้าใจว่าในคนที่ไม่รู้ กลไกป้องกันตัวจะออกเพื่อหลบสภาวะนี้แหละ) ทำให้ใจกระวนกระวาย บอกตัวเองว่าอย่าหนีนะ โอกาสจังๆ อย่างนี้หายากเพราะเราขี้กลัว หันหน้าดูมันให้เต็มตาห้ามเบือนหนีเด็ดขาด แถมถ้าหนีวิบากจะนานบานบุรี ยิ่งถ้าแก้ตัวให้ตัวเองยิ่งเข้าป่าเลย สักพักใจก็กลับสภาวะปกติ
นึกว่าจบแล้ว ปรากฏเป็นแค่ยกแรกพอเผลอรอบสองทวนซ้ำเหตุการณ์โยนขึ้นมา อายอีกรอบ รู้สึกผิดอีกรอบ ก็ดูมันไป ได้เรียนรู้ความอดทนต่อสภาวะอย่างดีเลย พี่จิตก็พากย์สอนเป็นระยะ ให้รู้ว่าเจตนาที่จะกระทำต่อสิ่งหนึ่ง (มีทิศทาง) แต่เมื่อทำจริงพลังงานมันส่งออกไปแบบโดยรอบนะ คำว่าเหตุหนึ่งผลหนึ่งไม่มี หนึ่งเหตุมีมากกว่าหนึ่งผลเสมอ แต่เราจะเห็นหรือมันจะสำแดงให้เห็นหรือเปล่าเท่านั้น
กว่าจะเดินไปถึงที่ทำงานประมาณครึ่งชม.วงจรเกิดดับที่เห็นก็ 2-3 รอบ นึกในใจนี่ตรูไม่ดื้อดึงอะไรเลยนะ วนซะขนาดนี้ แล้วถ้า...(สยอง~~~) จนถึงตอนเย็นก็ยังไม่เป็นปกติแต่สภาวะแผ่วลง
เย็นไปทำวัตรที่วัดปทุม ก่อนนอนสวดมนต์สั้นๆ แล้วนอน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น