ธรรมดาความจริงของคนก็มี
ความรู้สึกขึ้น ๑
กับความรู้สึกนั้นหายไป ๑
เป็นสองอย่างเท่านั้น
ไม่ว่าจะรู้สึกสิ่งใดๆ ทั้งสิ้น
ขึ้นชื่อว่าความรู้สึกเกิดขึ้นแล้ว
ความรู้สึกนั้นคงดับหายไปเป็นธรรมดา
อย่างนี้เรียกว่าธรรมดาของคน
เมื่อความจริงมีอยู่ ๒ อย่างดังที่ว่ามานี้
ธรรมดาของคนที่ไม่รู้ความจริง
ก็ไปรู้แต่เกิดอย่างเดียว
ความดับเท่ากันกับความเกิดไม่ได้รู้สึกด้วย
เมื่อไม่รู้สึกความดับเท่ากับความเกิดแล้ว
ก็ชื่อว่า รู้ผิดจากความจริง
คือของมีอยู่ ๒ สิ่งไปรู้แต่สิ่งเดียว จึงเรียกชื่อว่าหลง
เมื่อหลงคือรู้ไม่ทั่วในของจริงเป็นพื้นอยู่แล้ว
ถ้าเครื่องกระทบเป็นเรื่องที่เขานิยมกันว่าดีมากระทบเข้า เกิดความรู้สึกรักขึ้น
ถ้าเครื่องกระทบเป็นเรื่องนิยมกันว่าไม่ดีมากระทบเข้า เกิดความรู้สึกขึ้นก็ชัง
รวมใจความหลงที่ไม่รู้ทั่วในของจริงนี่แหละ
เป็นสิ่งสำคัญทำให้รักให้ชัง
หัดธรรมบทที่ 25
===
มีสอง รู้หนึ่ง จึงหลง
เกิดขึ้น ดับลง เป็นสอง
รู้เกิด เตลิดไถล ไม่มอง
ใฝ่ปอง จ้องเกิด ราคา
เห็นเกิด พึงหมาย ดับด้วย
กระทบสวย จึงรู้ อุเบกขา
เห็นเกิด ไม่เห็นดับ นำพา
โทสา โลภา มาจริง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น