ข้อ ๑
เมื่อพูด
ก็พูดให้เต็มความรู้ความเห็นของตน
ไม่ต้องถ่อมตน
ไม่ต้องยกตนให้ขาดให้เกินกับความรู้ความเห็นของตน
ข้อ ๒
มีผู้ออกความเห็นอย่างไร
ถึงจะไม่เห็นด้วย ก็อย่าปัดติเสียว่าผิด
เอาไปพูดติเตียนต่อในภายหลัง
ข้อ ๓
คำใดในใจเห็นว่าถูกแล้ว
ต้องรับว่าถูก อย่าอ้อมแอ้ม อึกอักแชเชือน
แกล้งหาเหตุมาโต้เถียง แก้เพลงขอไปที
ข้อ ๔
เมื่อคนหนึ่งกำลังพูดอยู่ คนทั้งหลายให้ฟัง
หาคำซักไซ้ให้ได้เต็มความเห็นของตนจนได้ความชัดเจน
จะยอมๆ ให้กันแล้ว แล้วไปแบบเกรงใจไม่ได้
ข้อ ๕
เมื่อโต้ตอบอย่าแสดงโทสะและคำเสียดสี
หัดธรรมบทที่ 9
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น