30/3/57
ตอนเช้าก่อนลุกรู้สึกมีความคิดมากมายหลายหลาก แล้วก็ยังไม่อยากลุก จึงนอนต่อ จัดร่างกายให้เป็นนอนหงายแล้วค่อยๆ ดูกายไป สักพักความคิดก็สงบลง อยู่ๆ ก็เห็นใจไหลไปไหลมาต่อเนื่องกัน แล้วมันก็หยุด แหย่เท่าไรก็ไม่ดูอีก และก็ไม่ยอมดูอะไรไปอีกตลอดวัน
ไปสวดมนต์ที่วัด นั่งสมาธิ เดินจงกรม
ก่อนนอนสวดอิปิโส เมื่อคืนได้ 58 รอบ
วันอาทิตย์ที่ 30 มีนาคม พ.ศ. 2557
การบ้าน 29/3/57
29/3/57
ขณะนั่งรถบริกรรมไป ระหว่างวันหลงยาวมีรู้สึกตัวบ้างตอนดูการแสดง มันตื่นเต้นแล้วกล้ามเนื้อมันเกร็งขึ้นมา กลับบ้านนั่งสวดอิติปิโส 79 รอบ นอน
การบ้านสั้นจู๋ส่งเท่านี้ค่ะ
การบ้านสั้นจู๋ส่งเท่านี้ค่ะ
วันเสาร์ที่ 29 มีนาคม พ.ศ. 2557
การบ้าน 19/3/57
19/3/57
สังเกตตัวเองระหว่างวันไป บางช่วงตั้งใจดูมาก ร่างกายจะตอบสนองเป็นความเครียดทันที พอเผลอก็ผ่อนคลาย รู้สลับกับหลงไปเรื่อยๆ ไม่มีโลภะหรือโทสะใหญ่ แต่มีความขัดใจเล็กน้อยระหว่างพบปะผู้คน ความฟุ้งสะเปะสะปะยังมีมาก
สังเกตตัวเองระหว่างพูดคุยกับเพื่อน จะเกิดมีความคาดหวังอะไรบางอย่าง พอเขาไม่ได้เป็นอย่างที่คาดหวังก็เกิดความขัดใจ และความไม่ปกติของเราก็กระเพื่อมไปจนเพื่อนเกิดปฏิกิริยาตอบสนองกลับมา เลยเป็นข้อคิดให้ตัวเองว่า เออหนอ ใจเราเป็นทุกข์ก็ไปกระทบคนอื่นให้เป็นทุกข์ตามไปด้วย
มีโอกาสนั่งสมาธิสบายๆ หลังเลิกงาน ร่างกายปลอดโปร่งไม่ง่วง บริกรรมหลวมๆ คู่ไปกับดูร่างกาย สักพักยุงรังควาน ใจก็รำคาญเมื่อมันเกาะตรงนู้นทีตรงนี้ทีไปตามจังหวะเกาะปล่อยของมัน แต่ครั้งนี้ไม่เห็นความทุรนทุรายของใจที่อยากจะขยับ ก็นั่งต่อไปอีกพักหนึ่ง จนรู้สึกว่าที่แขนมีมดไต่ กลัวมันตายเลยลืมตามาเป่ามัน
ตอนกลางคืนสวดมนต์ประมาณครึ่งชั่วโมงแล้วก็นั่งสมาธิ ตั้งใจจะนั่งดูกายไปเรื่อยๆ แต่พอนั่งปุ๊บลมหายใจก็เปลี่ยนเป็นทอดยาว แผ่วเบา กล้ามเนื้อผ่อนคลาย แล้วก็หลับเสียอย่างนั้น รู้สึกตัวอีกทีตอนได้ยินเสียง 5555
จบการบ้านค่ะ
การบ้าน 18/3/57
18/3/57
พอคิดจะส่งการบ้านเลยต้องทำการบ้าน เริ่มสังเกตตัวเองมากขึ้น จากปกติที่เห็นอยู่ประปรายแบบไม่ตั้งใจดูก็เหมือนใจมันตั้งขึ้นมาอีกระดับหนึ่ง ระหว่างการทำงานที่ไม่ต้องคิด ใช้แต่มือขยับ ก็เห็นความคิดล่องลอยไม่เป็นเรื่องราว ลอยไปมาเหมือนก้อนเมฆ บางทีก็สลับร้องเพลง นั่นคือในหัวไม่เคยเงียบ มีเป็น background noise ตลอดเวลา
ขณะเดินทางกลับบ้านบริกรรม"นโมตัสสะฯ" ไปเรื่อยๆ สักพักเปลี่ยนเป็น "เมตตา กรุณา มุฑิตา อุเบกขา" เฉยเลยไม่รู้ตัว 555 ก็ช่างมัน จนถึงบ้านรู้สึกใจแน่นหน่อยๆ จึงเปลี่ยนจากบริกรรมเองเป็นฟังเสียงสวดมนต์แทนใจก็สบาย
หลังกินข้าวเสร็จก็สวดมนต์ประมาณครึ่งชั่วโมง มีช่วงโงกจะหลับ แล้วอยู่ๆ ก็กลัวผีมาเฉยๆ เพราะสติเกือบจะไปแล้วหูมันแว่ว เลยได้รู้ว่าความกลัวเกิดจากความขาดสติ
ระหว่างวันตอนคิดมาถึงเรื่องส่งการบ้าน มันจะมีตัวพากย์ตัวนึง ที่พูดไปแล้วมีความรู้สึกสำทับว่า มัน"เป็น"อย่างนี้แหละ ไอ้ความรู้สึกสำทับนี้หนูรู้สึกว่ามันปลอมชอบกล
การบ้าน 20/3/57
20/3/57
ตื่นเช้ามีความขี้เกียจที่จะลุกจากเตียง ระหว่างนั่งอ่านเฟสบุค อ่านไปอ่านมาเกิดจิตอิจฉาขึ้น ถอยมาดูก็เห็นเป็น มันอิจฉา สักพักกลับมาดูอีกรอบกลายเป็นเราอิจฉาไปซะแล้ว จิตก็เลยตก ระหว่างเดินไปทำงานก็มีดราม่ากับตัวเองว่าแย่แล้ววันนี้แต่เช้าเลย
เดินต่อมาอีกหน่อยก็เห็นพระยืนบิณฑบาติอยู่อย่างสงบ ใจเกิดศรัทธาอยากจะใส่บาตรท่าน ความคิดเป็นอย่างนั้นแต่ขาก็ยังเดินต่อไปแบบไม่ได้ชะลอ ประจวบกับเห็นมีคุณยายกำลังเดินไปจะใส่บาตรพอดี สุดท้ายไปๆ มาๆ เลยได้แต่อนุโมทนากับคุณยาย บวกเกิดความรู้สึกเสียดายที่ไม่ได้ทำบุญบังเอิญนี้ ตั้งใจเอาไว้ว่าคราวหน้าอย่าเสียเวลาลังเลแบบนี้อีก เหตุการณ์นี้ทำให้เห็นว่าความเคยชินยังมีกำลังชนะความคิดดีอยู่ แต่ผลของการอนุโมทนาก็ล้างสภาวะจิตตกในตอนเช้าไปได้
ระหว่างวันทำงาน รู้สึกมันเฉื่อยๆ ไม่ค่อยมีความกระตือรือร้นจะออกมารับรู้อะไร หลงไม่บ่อยเพราะหลงยาว
ก่อนนอนสวดมนต์ นั่งสมาธิประมาณครึ่งชั่วโมง ระหว่างนั่งรู้สึกเย็นๆ เหมือนกล้ามเนื้ออมฮอลล์ เห็นกายเป็นอื่น เห็นความรู้สึกเฉยๆ เป็นอื่น สลับไปมากับการพากย์และบริกรรม ถามมันว่าที่รู้ตอนนี้คือรู้อะไร มันตอบไม่ได้ แล้วก็นอน
สมัครสมาชิก:
บทความ (Atom)