จิตไม่มีว่าทนไหว ทนไม่ไหว
ที่ทนไหว ทนได้ ทนอย่างสบาย คือเวทนาที่เป็นสุข
จิตไม่รู้จักเจ็บ
ที่รู้จักเจ็บ รู้จักทนไม่ไหว คือ เวทนาที่เป็นทุกข์
ผู้ใดรู้เรื่องเวทนาดีก็จะไม่กลัวเจ็บอีกต่อไป
เพราะจิตมันไม่รู้จักเจ็บ
ตัวรู้จักเจ็บคือ เวทนา
ถ้าใครรู้จักกายดี
ก็จะไม่กลัวตายอีกต่อไป
เพราะจิตนั้นไม่ตาย
ตัวรู้จักตายคือ ... กาย
ความเจ็บก็ไม่รู้จักตายเหมือนกัน
เจ็บจนจะตาย ก็ยังไม่ตาย
จนกว่ากายจะพัง
ฉะนั้น กายพังไม่เจ็บ ส่วนเจ็บนี้ไม่ตาย 555
มีแต่เกิดดับเฉยๆ
ฉะนั้นที่ว่า "เราจะตาย" นี่ยังโง่อยู่
ของที่รู้จักตาย มันไม่รู้ตัวว่ามันตายด้วยซ้ำไป
ของที่รู้จักตาย มันไม่เจ็บปวดด้วยซ้ำ (กายไม่เคยร้องโอ๊ย~~~)
ตัวที่เจ็บปวด (คือเวทนา) ก็ไม่รู้จักตาย
ตัวที่รู้ว่าเจ็บปวด รู้ว่ากายพัง...ก็ไม่รู้จักพัง ก็คือตัววิญญาณ 5555
ฉะนั้น ความกลัวตาย เป็นแค่กิเลส
และความกลัวตายไม่ได้ตายไปกับความตาย
ก็อยู่เหมือนเดิม เหมือนเราตายมาหลายรอบ ก็ยังกลัวตายอยู่เหมือนเดิม
และของทีตายจริง ก็ไม่รู้จักกลัว (คือกายมันไม่รู้เรื่อง)
แม้กระทั่งความแก่ ก็ครอบงำจิตไม่ได้
ครอบงำกายได้เท่านั้น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น