รูปนั้นเป็นรูป
ส่วนความสำคัญว่าเราเป็นรูปนั้นเป็นมานะ
ส่วน "เรา" จริงๆ ไม่มี
ถ้าจะเห็นอัสมิมานะ
จะต้องเลิกทิฏฐิก่อนจึงจะเห็นชัด
เพราะว่าพอสำคัญว่าเรามี ก็นึกว่าเรามีจริงๆ ซะด้วย
สักกายทิฏฐิ เห็นรูปโดยความเป็นตัวตน (เป็นความเห็น)
ทิฏฐิ เป็นความเห็น
มานะ เป็นความสำคัญ (จะออกแนวสัญญา มันเกิดจากสัญญาอดีต)
ทิฏฐินี่เป็นความเห็น
ความเห็นเหมือนกับมองเห็นคน
เห็นคนจริงๆ มีคนชื่อ A จริงๆ
แต่สำคัญ นี่ก็คือเห็นรูปเป็นรูปนั่นแหละ
แต่บางโอกาสก็สำคัญว่า อ่อ A เป็นคนอย่างนี้
แต่ในความรู้เนี่ย ก็รู้ว่า ไม่มี A จริงๆ
ความสำคัญนี่มันโผล่มาได้เป็นบางครั้ง
หรือ ตัณหา VS ทิฏฐิ
ตัณหาคือ อยากให้ตนกินอยู่สบาย
แต่ทิฏฐิคือ "มีตน" ผู้กินอยู่สบาย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น