เมื่อได้ผลดีก็ขยัน
เมื่อไม่ได้ผลดีก็ขี้เกียจ
อันนี้พลาดตรงที่ไม่ได้ดูอาการที่จิตมันขยัน อยากจะทำ
หน้าที่วิริยะคือ ประคองให้มันอยู่ในลู่ทางแห่งการศึกษากายใจ
ไม่ใช่ไปหลบตรงนั้น ไปพักตรงนี้
เกียจคร้านคือ มันไปทำอย่างอื่นนอกจากมารู้กายรู้ใจ
คือไม่ใช่แค่ว่า ไปดูทีวี ที่เรียกว่าเกียจคร้าน
แม้แต่การไปทำอะไรประหลาดๆ หรือขยันทั้งวันทั้งคืน
คือ ไม่เกิดความรู้สึกตัวอย่างต่อเนื่อง
แทนที่จะตามดูกายดูใจ มีความรู้สึกตัว
บางครั้งหลง บางครั้งรู้สึก
นานบ้าง ไม่นานบ้าง
แทนที่จะเป็นอย่างนี้ไปตามลำดับ ดันไปทำ "อย่างอื่น" แบบนี้เรียก ขี้เกียจ
เช่น ทำให้จิตสงบนานๆ บ้าง
ทำให้มีความสุขบ้าง
คือจะทำสมถะบ้างตามสมควร
ก็ต้องมีสัมปชัญญะประกอบ คือ ทำเพื่ออะไร (สาตถกสัมปชัญญะ)
ควรจะทำตอนไหน ใช้เวลาเท่าไร (สัปปายสัมปชัญญะ)
ไม่ใช่มีอะไรนิดอะไรหน่อยก็เข้าสมถะ
มันก็จะเนิ่นช้าในการเกิดปัญญา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น