สติสัมโพชฌงค์

เป็นผู้มีสติ ประกอบด้วยปัญญาอันยิ่ง
ก็คือสติและสัมปชัญญะนั่นแล

ประสงค์จะตรัสรู้
สติต้องมีก่อน ไม่มีสติไม่ต้องพูดถึง
และต้องเป็นสติที่ถูกต้องด้วย

ในสติสัมโพชฌงค์ เน้นสติที่ประกอบไปด้วยปัญญา
ตามรู้กายในกาย ฯ อยู่เสมอ

ความรู้ตัว เป็นสัมปชัญญะ
ปัญญานี่ถ้าเกิดจะมีสติประกอบเสมอ จึงพูดมาทีส่ัมปชัญญะเลย
แต่มีสติ อาจจะไม่มีปัญญาก็ได้
เช่น พวกกรรมฐานภายนอก ได้สติ แต่ไม่ประกอบปัญญา

สติที่จะทำลายกิเลสจะต้องมีกำลัง
สติที่มีกำลังจะต้องมีปัญญา (อันยิ่ง) ประกอบจึงจะมีกำลัง (ทำลายกิเลส)
เหมือนอำมาตย์ยืนอุ้มราชกุมาร มีกำลังกว่าอำมาตย์ยืนเดี่ยวๆ

ปัญญาอันยิ่ง รู้ควรไม่ควร
และเป็นควรไม่ควรจริงๆ ไม่ใช่คิดเอาเอง
ต้องไปเช็คกับคำพระพุทธเจ้าดีๆ
อะไรมีโทษรู้ตามท่านมั้ย ไม่ใช่ว่าเอาเอง

เราไปทำนี้ด้วยวัตถุประสงค์อะไร
ทำไปด้วยกิเลสหรือเปล่า

คำที่พูดนี่พูดด้วยจิตยังไงจึงพูดไป
แล้วมันดับไปได้ยังไง
พวกนี้ถ้าสติไม่ดีจะนึกไม่ค่อยได้