อุเบกขาสัมโพชฌงค์

ภิกษุนั้นเป็นผู้วางเฉยด้วยดี
ซึ่งจิตที่ตั้งมั่นอยู่อย่างนั้น
เรียก อุเบกขาสัมโพชฌงค์

เมื่อจิตตั้งมั่นเป็นสมาธิดี
มันก็ไม่รัก ไม่ชัง ไม่แทรกแซง ไม่จัดการจัดแจง อย่างนั้นอย่างนี้
มันก็มีสติตั้งมั่น
มีปัญญาสอดส่องดู
มันก็ไม่เข้าไปแทรกแซงเพราะมันตั้งมั่นดี

มันทำดีแล้ว ... มันทำดีแล้ว...โอเค
ไม่ใช่วางเฉยแบบไม่สนใจ
แต่วางเฉยแบบ "ดูอยู่" เฉยๆ ดูอยู่ห่างๆ เพราะมันทำดีแล้ว
หรือดูอยู่แบบพร้อมจะจัดการเมื่อมันขาดตกบกพร่อง

ถ้าสติมันน้อย ก็จัดการมันหน่อย
แต่ถ้า 1-6 องค์ข้างต้นมันดีมาแล้ว  ได้จิตตั้งมั่นแล้ว
มันก็เป็นผู้วางเฉย ดูอยู่ด้วยดี

เรียกว่า วางเฉยเฉพาะในจิตที่เป็นสมาธิ คอยดูอยู่
ถ้ายังไม่ถึงสมาธิก็...จัดการมันหน่อย ปรับนี่นั่นนู่น
แต่พอจิตเป็นสมาธิตั้งมั่นดี มันก็เฉยๆ

เหมือนขับรถ
พอมันเป็นทางตรง ขับพอดีแล้ว ก็ขับไป
ไม่ได้เลิกขับนะ ขับอยู่อย่างนั้นแหละ
ทีนี้พอมันมีหลุมมีอะไร ก็หลบซะหน่อย
แบบนี้เรียก อุเบกขา คือวางเฉยด้วยดีซึ่งจิตที่มีความตั้งมั่น