25/5/57
เช้าตื่นมาเดินจงกรม 10 นาที สวดมนต์อิติปิโส 54 จบ ระหว่างสวดมีช่วงนึงเหมือนมีแสงสว่างแว้บไปแว้บมา ระหว่างนั่งก็พิจารณาถึงความอาลัยที่ตัดไม่ได้ เป็นการสวดมนต์ที่เหมือนจะสงบเหมือนจะฟุ้งประหลาดๆ จากนั้นก็ใส่หูนอนฟังสวดพระปริตรไปเรื่อย พอถอดหูฟังรู้สึกใจนิ่งอยู่กับกายได้ดี
ช่วงเย็นมีเหตุให้โมโหคุณนาย เพราะเห็นเขาทำตัวประมาทเหลือเกิน พอเราเตือนก็ยกข้ออ้างข้างๆ คูๆ พูดทุกอย่างยกเว้นเหตุผลที่แท้จริงยิ่งฟังยิ่งหงุดหงิด ยิ่งน้อยใจว่าเราเป็นห่วงขนาดนี้เห็นความห่วงของเราเป็นอะไร พอน้อยใจได้ที่จิตก็เข้าโหมดฉีดยาชาระงับความเจ็บปวด ไม่พูด ไม่หือ ไม่อือ ไม่มอง ตัดบุคคลตรงหน้าออกจากความรับรู้ จะทำอะไรจะเป็นอย่างไรก็เชิญตามสะดวก ดราม่าถึงขั้นคิดในใจว่าเหตุการณ์อย่างนี้เกิดบ่อยเกินไปแล้ว คิดจะอธิษฐานว่าหากเกิดชาติหน้าฉันใดอย่าต้องเจอะต้องเจอกันอีกเลย แต่ก็นึกได้ว่าถ้าอธิษฐานอย่างนี้มันมิจฉาเลยเลิกคิด งานนี้ได้แต่บอกตัวเองอย่างเดียว "เมตตาไม่พอๆ" แล้วก็จับได้ว่าจริงๆ มันห่วงตัวนั่นแหละ มันไม่ได้ห่วงเขา ยังต้องเรียนอีกเยอะเลย สอบตกครั้งที่นับไม่ถ้วน
ก่อนนอนสวดอิติปิโส 108
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น