28/5/7/57
ตื่นมาเดินจงกรม 10 นาทีนั่งสมาธิค่อนข้างนิ่ง เกิดความสุขโชยๆ
เลิกงานไปเล่นโยคะ หลังจากเล่นไปทุกท่าท่าสุดท้ายคือท่าศพ สบายมาก ตอนแรกก็รู้สึกถึงลมหายใจได้ดี สักพักสติวิ่งหนีไปไหนไม่รู้ไม่เคยดูทันเลยหลับเร็วมาก
ระหว่างวันมันก็สวดโมรปริตรขึ้นมาเอง รู้สึกชอบบทนี้มาตั้งแต่ไปสวดข้ามคืนวันวิสาขะ แต่จริงๆ ก็จำบทสวดไม่ได้วนมาก็วนไป
กลับบ้านมาสวดพระปริตร พักครู่หนึ่งพอจะนอนก็สวดอิติปิโส ช่วงแรกตั้งเป้า 108 สวดไปสวดมาขี้เกียจบอกตัวเองว่า 54 จบละกัน พอถึง 54 จบมันก็ยืดเป้าหมายไปทีละหน่อย อีก 10 จบน่า เรื่อยไปจนครบ ไม่กล้าหยุดเพราะรู้สึกว่าในเมื่อจริงๆ แล้วยังไหวอยู่ไม่ได้ดับกลางอากาศแต่ดันหยุดซะจะเสียหายหมด และได้ข้อคิดมาว่าไอ้ที่บ่นว่าไม่ไหวๆ มันยังไปต่อได้อีกนิดเสมอ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น