17/4/57
ระหว่างวันจิตคลอเคลียกับบทสวดอิติปิโสอย่างน่าแปลกใจ
พอว่างมันก็สวดของมันเอง พอเปิดเข้ามาอ่านห้องส่งการบ้าน
เห็นอ.มาคอมเม้นต์ตอบรู้สึกดีใจ (ยังเป็นเหยื่อคำชมค่ะ 5555)
กลับบ้านไปเจอรายการดีๆ
ตั้งใจมาชวนคุณนาย(แม่) ดูนั่งดูไปสักพักคุณนายก็บอกว่า
"ก็น่าสนใจนะแต่จะจบรึยัง"
ก็เห็นความน้อยใจออกมาเฉลิมฉลองกลางถนนจิตตนครกันใหญ่ แล้วก็นึกกับตัวเองว่าแพ้ทางแม่ตัวเองเสมอเลยนะ
เพราะกับคนอื่นไม่เป็น สงสารตัวเองที่ตกเป็นเหยื่อวงจรดราม่าครั้งแล้วครั้งเล่า
ว่าแล้วก็ลุกไปสวดมนต์
ก่อนนอนสวดอิติปิโสแบบได้
108 จบ
ข้อสังเกตุระหว่างสวดคือ
พบว่าของหนูการสวดให้รอด ต้องอาศัยการล็อคอายตนะไม่ให้เพ่นพ่าน เช่น
- - เอาหนังสือสวดมนต์มากางดูแม้จะท่องบทสวดได้เพื่อไม่ให้สายตาหลุดไปจับภาพอื่นที่จะเป็นเหตุให้ใจหลงไป
- - ออกเสียงเบาๆ ไม่ให้หูเพ่นพ่านไปจับสิ่งอื่น
- - พนมมือ รู้สึกว่าเป็นท่าที่รวบความตั้งใจได้ดี มีบางช่วงสวดแบบไม่พนมมือรู้สึกฟุ้งซ่านมากกว่า
- - สวดเร็วๆ เพื่อให้โอกาสความคิดเพ่นพ่านสอดแทรกได้น้อยลง แต่มันก็ยังโผล่มาได้อยู่ ซึ่งตลกมากเพราะมีบางรอบปากสวดไปถึงเชียงใหม่แล้ว (สังฆคุณ) แต่ตายังหยุดอยู่ที่กรุงเทพอยู่เลย (พุทธคุณ) สักพักตาก็วิ่งตามปากไป 5555
- - พบว่าจากการสวดมาหลายวันความง่วงมักจะโจมตีช่วงครึ่งทาง
- - พอสมาธิหลุดจากบทสวดมนต์มากขึ้นก็พบว่ามันเพ่นพ่านไปทางกาย รู้สึกอยากขยับโน่นนี่นั่นโน่น แต่ถ้าสมาธิดีมันจะไม่รู้สึกถึงความดิ้นรนอยากจะขยับอะไร
- - ช่วงจังหวะที่ยื่นมือไปกดนับรอบ บทสวดมันจะหายไปช่วงนึงพอเอามือกลับมาพนมใหม่มันก็จะกลับมาที่บทสวดใหม่
- จบการบ้านค่ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น