18/4/57
บทสวดมนต์ที่ใจคลอเคลียอยู่ได้ทั้งวันเมื่อวานวันนี้ก็ไม่อยู่แล้ว
แต่ดูเหมือนความคิดจะจางลง ระหว่างวันก็นึกบริกรรมเท่าที่นึกได้
ตอนเย็นไปทำวัตรที่วัดปทุม
เดินจงกรมรอบพระธาตุพร้อมทั้งฟังธรรมไปด้วย ใจสงบมีความสุขโชยๆ
ความคิดมีประปรายไม่รุนแรง
กลับมาบ้านเจอคนที่บ้านไม่มีความสุขเท่าไรเลยโดนลูกหลงเป็นโยโย่เอฟเฟ็กต์หงุดหงิดกว่าปกติ
ปิดปากไม่พูดเต็มที่ยังถูกยั่ว จริงๆ
ก็รู้สึกว่าการเงียบมันไม่ได้ทำให้สถานการณ์ดีขึ้นเท่าไรแต่ปัญญามันดับอยู่คิดอะไรดีๆ
ไม่ออก จึงหุบปากแล้วสังเกตไป เวลาใจหงุดหงิดมันคับแคบเข้ามา
ความรับรู้รอบข้างแบบกว้างๆ มันหายไป ก็เลยหันไปรับรู้ภายนอกกว้างๆ มากขึ้น
ตอนหลังคนที่บ้านเห็นเราไม่มีความสุข (แปลกที่เขากลับดูมีความสุขซะงั้น)
เขาเลยกลับมาคุยเล่นเหมือนเดิมแหย่ต่อ "ไปสวดมนต์ออกบ่อยยังจะหงุดหงิดง่าย"
เราก็คิดในใจ "อาบน้ำสะอาดแค่ไหนโดนโคลนสาดซ้ำมันก็ยังเปื้อนฮ่ะ"
ก่อนนอนสวดอิติปิโส
108 เหมือนเดิม
(บางทีงี่เง่ามากก็อยากทำอะไรเหมือนรูปข้างล่าง)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น