การบ้าน

7/4/57

ตื่นมาสวดอิติปิโส 9 จบ

ระหว่างวันโอลันล้าไปกับงานวัด มีดีใจสลับกับขัดใจแล้วแต่สิ่งกระทบ แต่ในไม่ได้เอามาเป็นอารมณ์เท่าไรคงเพราะมีสิ่งที่น่าสนใจมากกว่า เลยไม่อยากเสียเวลาไม่มีความสุข 

ตอนเย็นได้มีโอกาสเล่นกับเด็กคนนึง สอนเขาเรื่องอาสวะกับบารมีไปด้วย พบว่าพอกลับบ้านจิตคิดไปถึงเด็กคนนั้นบ่อยทีเดียว

ตอนค่ำสวดบททำวัตรเช้า นั่งหลับตาไปแป๊บนึง (สติดันหายจริง) ตื่นขึ้นมาก่อนนอนสวดอิติปิโส 108 พอเริ่มสวดมันกลับไม่งอแง (ผิดคาด) สวดต่อด้วยจังหวะปกติ ไม่เร่งเร็วเพราะง่วง (ผิดคาดอีก) ความง่วงก็ไม่ค่อยเล่นงาน (ผิดคาดมาก) แต่ยังไม่มีสติในคำสวดเท่าใดนัก มีแต่รู้ว่าเป็นจังหวะเลื่อนไหลของมันไป

จบการบ้านค่ะ