2/4/57
เมื่อวานตื่นเช้าสวดอิติปิโส 9 จบ
ระหว่างวันเวลาทำงานมีแรงทำงานปกติ แต่พอพักปุ๊บร่างกายหมดแรงแบบแทบปิดสวิตช์กลางอากาศ จิตมีการดีดดิ้นว่าเนี่ยเพราะนอนไม่พอ นอนไม่มี่คุณภาพเลยเป็นอย่างนี้ ฟังมันตัดพ้อทั้งวันยิ่งเหนื่อยหนัก
ตอนเย็นไปเล่นโยคะ เหมือนได้พักบ้าง พอถึงท่าศพสบายจนหลับไปกว่าครึ่งแล้วโดนเรียกให้นอนต่อไม่ได้ คราวนี้จิตบ่นหนักเลย บอกเนี่ยแบบนี้อีกแล้วพอสภาวะที่จะพักได้ก็ดันพักไม่ได้ กาลเทศะไม่อำนวย
ก่อนกลับบ้านไปงานหนังสือต่อ ด้วยความที่ไม่มีแรง ซื้อสิ่งที่ต้องการเสร็จก็รีบกลับ ระหว่างทางเจอคนรู้จักก็ทักทายกันปกติ (ทีอย่างนี้ทำไมมีแรงคุย -_-)
ระหว่างเดินทางกลับบ้าน จิตมีข้อเสนอ เนี่ยเหนื่อยขนาดนี้กลับไปรีบนอนเลยนะ จะได้นอนมากๆ พรุ่งนี้จะได้มีแรง เหนื่อยขนาดนี้ไม่ต้องสวดมนต์หรอกทำอะไรต้องรู้จักความพอดี เราก็เห็นด้วยและไม่เห็นด้วยกะมันเป็นพักๆ พอถึงบ้านตัดสินใจว่าอาบน้ำแล้วค่อยว่ากัน
พออาบน้ำแล้วก็มีแรงขึ้นมาหน่อยสวดอิติปิโส บอกตัวเองว่าแค่ไหนก็แค่นั้น ได้อย่างเป็นทางการ 33 จบค่ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น