อวิชชา

อวิชชา
คือไม่รู้อริยสัจ 4 ไม่ใช่ไม่รู้อย่างอื่น

ทุกฺเข อญฺญาณํ ทุกฺขสมุทเย อญฺญาณํ ทุกฺขนิโรเธอญฺญาณํทุกฺขนิโรธคามินิยา ปฏิปทายอญฺญาณํ

อญฺญาณํ
คือรู้ตรงข้ามอริยสัจ
รู้ผิด
คือไม่ใช่ไม่รู้ แต่รู้ผิด

คือเวลาแปลอวิชชาว่า ไม่รู้
มันจะฟังดูเกลื่อนกลาด ว่าไม่รู้เรื่อง

แต่คำว่า อญฺญาณํ นี่มันคู่กับ "ญาณ"
คือมันตรงข้าม
ญาณ คือรู้อริยสัจ

ญาณ คือ รู้ทุกข์ ว่าไม่เที่ยง ไม่เป็นของเรา
อัญญาณ ก็คือ รู้ว่าสุข รู้ว่าของเรา รู้ว่าควบคุมได้ เป็นต้น

===
สังขาร กรรมเก่านี่ไม่ได้มีจริงๆ
บาป/บุญ มีเพราะอวิชชาเป็นปัจจัย
เพราะมีอวิชชา สิ่งที่ทำไว้แล้วมันจึงมี
การไปเน้นว่ากรรมมีแบบเป็นจริงๆ เป็นจัง เป็นตัวเป็นตน จึงผิด

มันเป็นสังขาร ไม่มีสิ่งไหนเที่ยง
บาปที่ทำแล้วก็ไม่เที่ยง เป็นเจตนาทีเกิดเป็นครั้งๆ
บาปที่ทำแล้วจะว่า "มี" ก็มีเหมือนกัน
แต่เกิดขึ้นเป็นครั้งๆ "มีเมื่อมันเกิด" มีเมื่ออวิชชาเป็นปัจจัย
(เมื่อสิ่งนี้มี สิ่งนี้จึงมี เมื่อสิ่งนี้เกิด สิ่งนี้จึงเกิด)

ถ้าหมดอวิชชา บาปก็หมดเหมือนกัน
ทั้งๆ ที่ทำไว้แล้วนี่แหละ บาปก็หมดได้
หมดได้เพราะ?...ไม่มีปัจจัย

ต้องแม่นเรื่องพวกนี้

ไม่งั้นจะคิดว่า "เรา" ได้ทำ "บาป" จริงๆ
เราไปทำบาปเอาไว้ เราต้องคอยกลัวบาป

"เรา" ทำ "บุญ" เอาไว้
เราจึงสบายใจ เราทำบุญไว้เยอะ จะได้เสวยผลจนน้ำลายยืดแน่งานนี้
กลายเป็นความประมาทไปหมด เพราะไปยึด

แบบนี้ผิด ... เรียกลัทธิกรรมเก่า