เวลามีคนทำผิดแล้วมาขอโทษ-ขอขมา
ท่านจะบอกว่า
"การที่เธอเห็นโทษโดยความเป็นโทษ
แล้วสำรวมระวังในกาลต่อไป
เป็นความเจริญในอริยวินัย"
สังเกตว่า ไม่ได้ใช้คำว่า "การที่เธอทำผิด"
แต่ใช้คำว่า "การกระทำที่ผิด"
การกระทำ ไม่ใช่ตัวเรา
เราทั้งหลายมักเข้าใจผิด
ไปหยิบยกการกระทำเป็นครั้งๆ นี้ ว่าเป็นตัวเรา
เช่น เราเคยกระทำผิด ก็ถือว่า "เราผิด"
แล้วก็ถือต่อ "เราต้องไปสำนึกผิด"
สิ่งที่เป็นจริงคือ "การกระทำที่ผิด" มีอยู่
แต่การไปคิดว่า "เราผิด" เป็นการแสดงถึงความยึดถือในตัวตน
การด่าเขา - การกระทำนี้ไม่ดี
ไม่ใช่ "เรา" ผิด ไม่ใช่เราไม่ดี
การโทษตนเองไม่ได้เกิดผลอะไร เพราะมันไม่มีเรา 5555
พอไปชมคนอืี่นมันก็ดี แต่ก็ไม่ใช่ "เราดี"
เพราะฉะนั้นไม่ได้มีเราอยู่ในการกระทำ
สำรวม คือการสังวร ฝึกให้มีสติสัมปชัญญะมากขึ้น
ฝึกให้มันห่างไกลจากการพูดโกหกมากขึ้นเรื่อยๆ เป็นต้น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น