การที่จิตรู้นั่นนี่
เช่นโกรธเกิดขึ้นดับไป ฯลฯ
คือ ยังไม่รู้รวบยอดสรุป
รู้แยกส่วน
อันนี้ยังเป็น "เรารู้" อยู่
แต่ก็รู้ไปอย่างนี้เป็นการฝึก
หรือบางทีมันพากษ์รายละเอียด
รู้อย่างนู้นอย่างนี้ สภาวะนั่นนี่
อันนี้จริงๆ จัดเป็นความหลง
แต่ความหลงแบบนี้ก็เอามาทำสมถะได้เหมือนกัน
วิปัสสนาไม่ได้สนใจสภาวะ
วิปัสสนาสนใจลักษณะ
รู้กายรู้ใจไม่จำเป็นต้องเป็นวิปัสสนา
อย่างสติปัฏฐานนี่ก็เป็นได้ทั้งสองอย่าง
สนใจอารมณ์ว่าหายใจเข้าหายใจออก
สนใจท้องพองเข้า ยุบออก
อันนี้เป็นสมถะ
วิปัสสนาสนใจไตรลักษณ์ เรียกว่า ลักขณูปนิชฌาน
รู้สภาวะเหมือนกัน
แต่ไม่สนใจ
สมถะสนใจสภาวะ เรียกว่า อารัมมณูปนิชฌาน
ณาณสมถะ
มันก็เห็นไตรลักษณ์เหมือนกัน
แต่เห็นแบบเทียบเอา
ไม่เห็นจริง
พูดตรงๆ ก็ วิปัสสนูปกิเลส
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น