ถ้าไม่แยกเป็น "เรากำลังเสวยซึ่งเวทนาที่เป็นสุข"
เรียกว่ายังทำผิดอยู่ ยังไม่เป็นกรรมฐาน
ใครๆ เขาก็รู้สึกว่า "เราสุข - เราทุกข์" ทั้งนั้นแหละ
การกำหนดต้องเป็นไปเพื่อการละสัญญาว่าสัตว์ ตัวตน บุคคล เรา เขา
ที่ถูกต้องคือ
"เรากำลังเสวยซึ่งเวทนาที่เป็นสุข"
ความหมายคือว่า เวทนามันเป็นสุข ไม่ใช่เรา
ไม่มองเวทนาแยกออกจากเรา
ก็จะไม่มี "ความเพียรเผากิเลส"
ไม่มีสัมปชัญญะ
ไม่มีสติ
ขั้นแรกนี้คือ มาดูว่า ผู้เป็นสุข - ทุกข์คือเวทนา
ที่ยังผิดอยู่คือ "เราเป็นผู้เสวย"
ภาวนาต่อไปสักหน่อย "เรา" ก็จะค่อยๆ หายไป เมื่อรู้ชัดเพิ่มขึ้นๆ
เบื้องต้น จิตจะเป็นกรรมฐานได้
ต้องแยก "เรา - เวทนา" ออกจากกัน
มองคนอื่นก็
"เขากำลังเสวยเวทนาที่เป็นสุขจากการร้องเพลง"
"เขากำลังเสวยเวทนาที่เป็นสุขจากการกินของอร่อย"
ไม่ใช่เขาเป็นสุข หรือเขาสุข
ใครมาเล่าเรื่องเป็นทุกข์อะไรให้ฟัง เราก็ต้องกำหนดให้เป็น
"เขากำลังเสวยเวทนาที่เป็นทุกข์จากเสียงด่า"
ไม่ใช่ไปอินช่วยเขาด่า
ให้กำหนดให้มากเอาให้เสพติดไปเลย
เปลี่ยนจากกำหนดผิด มากำหนดถูก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น