คือเห็นกระบวนการทำงานของสิ่งเหล่านี้ว่าเป็น "ภาระ"
ต้องมาทำกรรม
ต้องมาเสวยวิบาก
แม้ปฏิบัติธรรมก็ยังเป็นภาระต้องมาดูใจ
ข้อปฏิบัติ มรรคทั้งหลายก็เป็นแพข้าม
ก็ยังเป็นการบีบคั้นของจิตอยู่
แต่ก็มีหน้าที่ก็ทำไป
ค่อยๆ ลดแรงบีบคั้น
ก็จะเบาขึ้นเรื่อยๆ
รู้มากขึ้น
จิตก็ไม่บีบคั้นดิ้นรน
สุขเหล่านี้ก็ยังปรุงแต่ง
ต้องเสวยเวทนา
แม้แต่การพ้นก็ยังเบื่อ
ว่าพ้นก็พ้นชั่วคราว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น