อยากพูดอะไรพูดมาเลย
เหมือนตัวเราโปร่งแสง
มีเมตตาเป็นลักษณะ
อันนี้เมตตาจริง เป็นอัปปมัญญา
ไม่มีประมาณ
ไม่จำกัดบุคคล เชื้อชาติ ฯลฯ
จริงๆ ไม่มีประมาณนี่เป็นลักษณะของจิต
ที่มันมีประมาณเพราะเป็นลักษณะของ
ตัณหา ทิฏฐิที่มันครอบเอาไว้
ปกติถ้าไม่มีสตินี่
เมตตาจะไม่จริง
จะแบ่งแยก
เมตตาเฉพาะคนที่คิดเหมือนเรา
ใครคิดต่างนี่เมตตาไม่ออก
จิตที่ไม่มีศีล แล้วไปฝึกเมตตา
มันจะเมตตาได้เป็นบางคน
เกิดการแบ่งแยก
รู้ไม่ทัน เช่น
เมตตาสาว ไปติดสาวซะงั้น
จิตมันยังไม่เป็นสัมมาสมาธิมากพอ
เวลาคนพูดอะไรแล้วรู้สึกตัน
มีตัวเป็นกำแพง
ใครพูดอะไรมากระแทกตัวอยู่นั่น
ขัดเคือง
อันนี้เรียก พยาปาทสงกปฺป
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น