ผู้จะบรรลุธรรม
ไม่ใช่สติต่อเนื่องพรืดดด ไม่มีแทรกคั่น
อย่างงั้นสติก็เที่ยงสิ
มันไม่ใช่อย่างนั้น
จิตจริงๆ มีแค่ รู้ กะ หลง
บางทีรู้
บางทีหลง
บางทีก็หลงนานนนนน...เชียวก็มี
คนจะบรรลุธรรม
คือคนที่เขาผ่าน
การมีสติ
การหลง
การอยากจะมีสติแล้วไม่มี
อยู่ๆ ก็มา
ผ่านสุข ผ่านทุกข์
เห็นทั้งความมีสติ ความไม่มีสติ
จนจิตยอม "จำนน" ว่าทุกอย่างก็อยู่ชั่วคราว
ทั้งสติ
ทั้งอารมณ์
ทั้งสุข ทั้งทุกข์
ความรู้ก็ไม่เที่ยง
ความหลงก็ไม่เที่ยง
ปัญญาก้ไม่เที่ยง
ทุกอย่าง
มีเหตุก็มา ไม่มีเหตุก็ไม่มา
มันยอมจำนนอย่างนี้
ฝึกให้เป็นแพข้ามไปแค่นั้น
ให้รู้ว่าไม่เที่ยง
มีสติบ้างไม่มีบ้างนี่ถูกแล้ว
จะได้เห็นความไม่เที่ยง
ฉะนั้นมีสติก็ให้รู้ว่ามี
ไม่มีก็ให้รู้ว่าไม่มี
จิตยอมจำนน ก็คือสภาพของนิพพิทา วิราคะ
จิตปกติไม่ยอมจำนน
เห็นดีจะเอาเรื่อย
สงบก็โอ้ว ชอบบบ
จำไว้ละ คราวหน้าเอางี้อีก
เกิดปฏิกิริยาเรื่อยไป
เจอของดีต้องมาชอบเรื่อยไป ไม่เบื่อเหรอ
นี่คือ จิตยังไม่ยอมจำนน
โกรธก็ไม่ชอบมันอยู่เรื่อย
หลงก็ไม่ชอบมันอยู่เรื่อย
ไม่ยอมจำนนสักที
พอเบื่อก็เลิกจะทำแบบเดิม
ก็จะเลิกทำตามตัณหา (วิราคะ)
ให้รู้ไว้ว่า
ทุกข์ทุกประการ
เพราะรู้ไม่ทันตัณหาตนเอง
ซึ่งจริงๆ ก็ทุกข์ตั้งแต่ยึดแล้ว
ตั้งป้อมว่าจะเป็นอะไรสักอย่าง
ตั้งป้อมว่าจะทำอะไรสักอย่าง
ทุกข์ตั้งแต่ตรงนี้ แต่ยังไม่เห็น
จะมาเห็นอีกทีตอนโดนขัด
โดนกระทบ กระแทก
ชอบไม่ชอบปรากฏเด่น
จึงแสดงชัดเป็นทุกขทุกข์ ให้ต้องดิ้นรนเดือดร้อนแก้ไข
คือ เพิ่งมารู้ถึงทุกข์ในจังหวะนี้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น