ปชานาติ นิยมแปลว่ารู้ชัด
แต่เอาจริงๆ คือรู้เฉยๆ นั่นแหละ
มันไม่ต้องชัดอะไรหรอก
รู้เฉยๆ นั่นน่ะชัดสุดแล้ว
พอใส่คำว่ารู้ "ชัด"
ชัดมากๆ
มันจะชินที่จะใส่ความคิดเข้าไปด้วย
ลมหายใจประกอบด้วย ดิน น้ำ ไฟ ลม สี กลิ่น รส โอชา เสียง
คือไม่ใช่ให้รู้ชัด(เว่อร์)แบบนี้
ยาว รู้ยาว
สั้น รู้สั้น
แค่นี้
ปกติกิเลสมาก ลมมักจะสั้น
จิตละเอียดขึ้น ลมก็จะยาวขึ้น
ลมหายใจเกิดจากจิต
เปลี่ยนตามจิต
ลักษณะของรู้น่ะจะชัดแค่แป๊บเดียว
ไม่ได้ชัดค้างคาเด่อยุ่
ถ้าชัดค้างอยู่นั่นเรียกว่า เพ่ง
เพ่งจนชัดแจ๋วอย่างนั้น
ไปจับมาเพ่งนี่เรียกว่า หลงรู้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น