จิตในชีวิตประจำวันจะเป็น คู่โมหะ-ไม่มีโมหะ เสียส่วนใหญ่
แต่ดูยาก (กว่าโลภะ โทสะ)
โมหะละเอียด เช่น
โมหะเป็นคน
เห็นเป็นคนนั่น เป็นคนนี่
นี่โมหะละเอียด
(ถ้าไม่เห็นก็ยังไม่ต้องไปคิดมาก หรือจะคิดให้มันเห็น)
โมหะหยาบ เช่น
โมหะเป็นเรื่อง
คิดเสร็จ อ่ะ รู้สึกขึ้นมาทีนึง
ฟังรู้เป็นเรื่อง อันนี้ก็หลง
ทั้งนี้ไม่ใช่ว่าจะต้องไปฝึกให้มันไม่รู้เรื่อง
อันนี้เดี๋ยวเพี้ยนไป
เอาจริงๆ ถ้าฝึกไปสักระยะ
ต่อให้ไม่หลงมันก็รู้เรื่องนะ
คือมันหลงน่ะแหละแต่มันรู้ทัน
มันเห็นว่าอันไหนคือได้ยิน อันไหนคือหลงคิดไป
สำหรับคนที่หลงมากๆ
ต้องอาศัยวิหารธรรม
เลือกเอาที่วิหารสบายๆ ดูแล้วไม่เครียด
เราไม่ได้จะดูวิหาร
เราจะดูจิต
รู้ว่าหลงไปคิดแล้ว กลับมาลมหายใจ
รู้ว่าหลงไปคิดแล้ว กลับมาลมหายใจ
จิตจะค่อยๆ จำสภาวะได้ขึ้นมา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น