ภาวะไม่ปรุงแต่ง
ผู้ปฏิบัติก็พบเจอกันด้วย
เป็นสภาวะของจิตที่เวลารู้อยู่เฉยๆ
เมื่อรู้เฉยๆ ไม่ปรุงแต่ง
จิตก็จะมีลักษณะอย่างนี้
แต่ยังไม่ใช่ของจริง
ปฏิบัติไป
จิตก็จะเข้าสู่ความนิ่ง
มีสติสัมปชัญญะดีขึ้น
ความคิดน้อยลง
จิตตรงนั้นก็จะปราศจากความคิด
ที่มักเรียกกันว่า "จิตว่าง"
เวลาเจอจิตว่าง
ก็อย่าไปติด
ย้ำว่าการปฏิบัติคือเพื่อ "รู้ทุกข์"
"ไม่ได้" ปฏิบัติ "เอาจิตว่าง"
เป็นทางผ่าน
มันไม่เที่ยง
วิปัสสนาไม่ได้เอานิพพานเป็นอารมณ์
เอาสังขารธรรมเป็นอารมณ์
นิพพานที่เป็นอารมณ์นั้นเป็น "ผล" ของการปฏิบัติ
เจอจิตว่างจะเอาจิตว่าง
ตัณหา ค.ป.ด.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น