ตั้งใจเป็นศีล ตั้งใจเป็นสมาธิ

การตั้งใจนี่เป็นศีล และเป็นสมาธิ

เช่น ตั้งใจฟังธรรม
ทำไมเป็นศีล
เพราะเมื่อตั้งใจดี
การงดเว้นชั่วมันเป็นอัตโนมัติ

หรือการตั้งใจพูดธรรม
ถ้าเราตั้งใจพูด
มีปัญญารู้เรื่องความไม่แน่ไม่นอน

มีปัญญาตั้งใจพูด
มีเมตตาพูดให้คนนี้ฟัง
ส่วนเขาจะตั้งใจ/ไม่ตั้งใจฟังก็ไม่เป็นไร

การตั้งใจนี้มันก็เป็นการรวบรวมกาย วาจาเข้ามา
ใจไม่วอกแวก ถึงแม้เขาจะฟังบ้างไม่ฟังบ้าง
ถึงแม้เขาจะให้เหตุผลมาขัดอกขัดใจเราบ้าง
ก็อารมณ์เป็นหนึ่งในการพูด
เราจะพูดเรื่องนี้แหละ

ตั้งประเด็นเรื่องนี้ ก็ไม่ให้มันพลาดไปจากเรื่องนี้
เช่นนี้มันก็จะเกิดความเข้าใจอรรถ เข้าใจธรรมในสิ่งที่พูด
ก็จะได้สมาธิขึ้นมา

แต่ถ้าไม่ใช้ปัญญานำ ใช้อยากนำ
อยากให้คนนี้รู้เรื่องธรรมะ
เขาค้านขึ้นมาหน่อยนึง เรื่องที่ตัวจะพูดก็หายหมด
แม่น้ำทั้งห้าเข้ามา ส่วนเรื่องที่จะพูดลืมหมด
อารมณ์ไม่เป็นหนึ่ง อย่างนี้เรียก "จิตฟุ้งซ่าน"

เมื่ออารมณ์ไม่เป็นหนึ่ง ก็ไม่ได้ประโยชน์จากการฝึก