เบื้องแรกก็ต้องเห็นศีลเป็นศีล
แล้วก็ต้องรักษาศีล
มีความรู้ว่ารักษาไปเพื่อไม่ให้เป็นที่ต้องเดือดร้อนใจเท่านั้น
แต่ถ้าไม่มีสัมมาทิฏฐิ
รักษาศีลไปก็กลายเป็น "เรามีศีล" "เรารักษาศีล"
อันนี้ก็เห็นผิดไป ไม่ทำให้พ้นทุกข์
รักษาศีลนี่พาไปขยันก็ได้ เช่น
กลัวตัวเองจะลำบาก จึงขยันรักษาศีล จะได้ไปเกิดที่ดีๆ
กลัวตัวเองจะลำบาก ขอนอนต่ออีกหน่อยนึง ก็เหวี่ยงไปอีกด้าน
มันมีตัวเองเข้ามาได้เสียกับศีล
มันมีตัวเองเข้ามา มันก็ไม่เป็นสัมมาทิฏฐิ
ไม่เป็นศีลที่เป็นองค์มรรค
ไม่เป็นไปเพื่อการละกิเลส
ไม่เป็นไปเพื่อการพ้นทุกข์
เรียนๆ ไปเหมือนจะเข้าใจ
แต่ไปทำจริงก็ดันไปทำอย่างเขานี่แหละ
...มั่วอยู่...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น