หลีกเร้น

หลีกเร้น
ไม่ใช่หลีกผัสสะ
ไม่ใช่หนีไปนั่งเงียบๆ

ความหมายคือ รับรู้แต่ใจไม่เข้าไปเกาะเกี่ยว
เข้าไปทำอะไรด้วยสติสัมปชัญญะอย่างเต็มที่

ยังจิตให้ออกมาจากความติดข้องต่างๆ
ยังจิตให้ถอยมา

เห็นรูปแล้วถอยคืนมา
มองเห็นแล้ว จักขุทวารวิถีเกิด ก็ดับ
ไม่ไปสนใจต่อ

ถ้าฝึกฝนไม่ให้มันมีอิทธิพลต่อใจ (เป็นมหันตารมณ์)
มันก็ไม่ขึ้นวิถีชวนะ ก็หยุดเท่านั้น
ฝึกไปเรื่อยๆ ก็ขึ้นชวนะน้อยลง

พระเสขะฝึกโดย
ทำให้อิทธิพลของอารมณ์ต่อจิตลดลง
ก็ขึ้นวิถีชวนะ เกิดกุศล อกุศล น้อยลง
คิดเรื่องนู้นเรื่องนี้ ก็หมุนกลับมา

ข่มจิต/ห้ามจิต/ปกป้องจิต
ไม่เข้าไปสร้างให้มันมีเรื่องยืดยาว
ไม่ใช่เจอที่ธรรมชาติสวยๆ ก็ไปนั่งแช่สบาย
แบบนี้ไม่ถอยกลับ อันนี้คือหลงไป

มาเรียนก็ไม่ต้องไปสนใจอาจารย์มาก
เรียนแบบหลีกๆ
เดี๋ยวหลงรัก/หลงเกลียดเขา

เป็นไปเพื่อไม่แสดงตัวตน
ให้ความรู้สึกว่าต้องทำนั่นทำนี่เพื่อตัวตนมันหมด