ในภาษาของปฏิจจฯ
ไม่มีเรื่องความสุข
ไม่มีเรื่องตัวตน
คำว่า สุข เที่ยง นี่มันหมายถึงตัวดี ตัววิเศษ
หมายถึงตัวตน
ปฏิจจฯ นี่พูดแต่เรื่องทุกข์
พูดแต่เรื่องของว่างเปล่า ไร้แก่นสารจากตัวตน
พูดเรื่องกระแส หรือกระบวนการ
ความเกิดของกองทุกข์
ความดับไปของกองทุกข์
ทุกข์ในที่นี้ หมายถึง สิ่งที่ว่างเปล่าจากตัวตน
มาจาก ทุ + ขํ
ทุ = น่ารังเกียจ น่าเบื่อหน่าย น่าสังเวช น่าหดหู่
ขํ = สิ่งที่ไร้แก่นสาร ว่างเปล่า
แปลรวมๆ ได้ว่า สิ่งที่ว่างเปล่าไร้แก่นสาร ดูแล้วน่าหดหู่ น่าสังเวชใจ
เรียกได้ว่าเป็นความว่างเปล่ามาต่อเนื่องกันเป็นกระแส
ของว่างเปล่ามารวมกัน ดูเหมือนมีอะไร
แยกจากกันแล้ว ก็ไม่มีอะไร
เหมือนคนมารวมกันเป็นหลายคน เหมือนมีอะไร
จริงๆ พอแต่ละคนต่างคนต่างไป ก็ไม่มีอะไร
คือ ความเป็นกลุ่มเป็นก้อนอะไรนี่มันไม่มี
มันมาจากหลายๆ อันมารวมกัน
มาประกอบกันขึ้น แล้วก็ไปเรื่อยๆ อยู่ในรูปกระแส
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น