คือการสละรากของอุปทิให้หมดไป
สลัดคืนไป
ทำให้ไม่เกิดขึ้นอีกเป็นธรรมดา
แต่เดิมไม่รู้เรื่อง
ก็ทำแต่สิ่งที่ตนเองเป็นทุกข์
ทำให้ตัวเองเป็นเทวดา
เทวดาก็เป็นกองทุกข์
ทำให้ตัวเองเป็นพรหม
พรหมก็เป็นกองทุกข์อีก
ทำให้ตัวเองหลุดพ้น
ตัวเองก็เป็นกองทุกข์อีก
ทำให้ตัวเองเป็นนักปฏิบัติ
ให้เป็นผู้หลุดพ้น
ปรากฏว่าก็ได้ตัวตนกองทุกข์มายึดถืออีกแบบ
มาชื่นชมความหลุดพ้น
ก็ยึดถือความหลุดพ้น
มาชื่นชมความไม่มีอะไร
ก็ยึดถือความไม่มีอะไร
ในการปฏิบัติท่านก็ให้มารู้ตามเป็นจริง
จิตมีสมาธิก็รู้ว่ามี ไม่มีก็รู้ว่าไม่มี
จิตหลุดพ้นก็รู้ว่าหลุดพ้น ไม่หลุดพ้นก็รู้ว่าไม่หลุดพ้น
ถ้าปัญญาไม่เพียงพอ
ก็จะไปยึดถืออันใดอันนึง
อะไรที่เราเข้าไปเกี่ยวข้องทั้งหมด
ล้วนเป็นที่ตั้งของกองทุกข์
กายใจก็เช่นกัน มันก็ทำงานไป
ถามว่าไม่ใส่ส่วนเกิน "เรา - ของเรา" เข้าไปมันทำงานได้รึป่าว
ทำได้ดีด้วยนะ
เรื่องราว
ถ้าเราไปเกี่ยวข้องโดยการสละออก
มันไม่เที่ยงมันก็เป็นของมันอย่างนั้น
มันก็ไม่หนัก สบาย
มันเป็นยังไงก็ปล่อยให้มันเป็นอย่างนั้นไป
ธรรมดาๆ
ดูแลไปตามสมควร
เกี่ยวข้องด้วยสติ แต่ไม่ไปจับยึดว่าเป็นเรา เป็นของเรา
ก็จะไม่เหนื่อย ไม่หนักใจ ^_^
ไปสังเกตไปดูที่ตั้ง
เพราะไม่รู้แจ้งว่ามันไม่เที่ยง บังคับไม่ได้
จึงเกิดความอยากขึ้น
พอแจ้ง ตัณหาก็ไม่เกิดขึ้น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น